Charlotte Wilson

W 1884 Wilson dołączyła do Towarzystwa Fabiańskiego, szybko zdobywając miejsce w jego komitecie wykonawczym. Równocześnie założyła Hampstead Historic Club, nieformalne koło naukowe zrzeszające intelektualistów i myślicieli politycznych. Klub, znany także jako Karl Marx Society, działał w jej domu – XVII-wiecznym gospodarstwie Wyldes na obrzeżach Hampstead Heath^[3].

Pierwotnie działalność klubu koncentrowała się na analizie Kapitału Karola Marksa, a następnie prac Pierre-Josepha Proudhona. W 1889 George Bernard Shaw określił dyskusje w klubie jako niezwykle ożywione^[4]. Choć Towarzystwo Fabiańskie i Hampstead Historic Club miały licznych wspólnych członków, pozostawały odrębnymi organizacjami. Spotkania klubu przyczyniły się do powstania publikacji Fabian Essays in Socialism (1889)^[5].

W jej domu gościło m.in. małżeństwo Ethel Lilian Voynich i Michał Wojnicz. Przy czym, istnieją spekulacje, że postać Gemmy z powieści Szerszeń Ethel Lilian Voynich była wzorowana właśnie na życiu Charlotte Mary Wilson^[6].

W 1886 w łonie Towarzystwa Fabiańskiego pojawiła się propozycja jego przekształcenia w partię polityczną, czemu sprzeciwiali się William Morris i Charlotte Wilson. Po przegłosowaniu decyzji o zmianie charakteru organizacji Wilson opuściła Towarzystwo w 1887, koncentrując się na współpracy z anarchistami^[7].

W 1887, po klęsce opozycji antyparlamentarnej, Charlotte Wilson zrezygnowała z członkostwa w Towarzystwie Fabiańskim. Wcześniej nawiązała współpracę z londyńskimi anarchistami, w tym Piotrem Kropotkinem. W 1886 wspólnie założyli anarchistyczne pismo „Freedom”, uznawane za najdłużej ukazującą się publikację anarchistyczną, wydawaną do dziś w cyklu dwutygodniowym. Wilson była redaktorką czasopisma od jego powstania do 1895 i w dużej mierze finansowała wydawanie. Współpraca Wilson i Kropotkina trwała do czasu, gdy Kropotkin zerwał kontakty z redakcją z powodu swojego poparcia dla aliantów podczas I wojny światowej.

Jej publikacja Work (1888) przez wiele lat była błędnie przypisywana Kropotkinowi. W 2000 Freedom Press opublikowało zbiór jej esejów, opracowany przez Nicolasa Waltera^[8].

Po 1895 zdystansowała się wobec działalności politycznej, do której powróciła w 1908. Skoncentrowała się wówczas na kwestiach feministycznych. W marcu ponownie wstąpiła do Towarzystwa Fabiańskiego i założyła jego grupę kobiecą. W kolejnych latach działała na rzecz praw kobiet w więzieniach oraz przygotowywała materiały dowodowe dla królewskiej komisji ds. rozwodów. W 1911 ponownie została wybrana do komitetu wykonawczego Towarzystwa Fabiańskiego, jednak w 1914 zrezygnowała z powodów zdrowotnych. Do 1916 sporadycznie współpracowała z grupą kobiecą, po czym skupiła się na pracy jako honorowa sekretarz Funduszu dla Jeńców Wojennych pułku Oxford and Buckinghamshire Regiment^[2].