Christian Grochowski

Christian Grochowski (ur. 1945, zm. 7 czerwca 1983 w Kijowie) – polski kierowca wyścigowy.

Ukończył fizykę na Politechnice Warszawskiej. Po ukończeniu studiów początkowo pracował na uczelni, a następnie założył firmę zajmującą się metalizacją próżniową takich elementów plastikowych, jak zabawki i bombki^[1].

W WSMP zadebiutował w 1979 roku. Rywalizował wówczas Polskim Fiatem 126p w klasie I. W roku 1980 zajął drugie miejsce w Kielcach^[2]. W sezonie 1981 zadebiutował w Formule Easter. Początkowo ścigał się Promotem-Rakiem 67 i zajął w debiutanckim sezonie czternaste miejsce, zajmując w dwóch wyścigach drugą pozycję (Toruń i Poznań II)^[3]. Na 1982 rok został wcielony do reprezentacji Polski w Pucharze Pokoju i Przyjaźni, ponadto rozpoczął wówczas ściganie się nowszym MTX 1-03. W mistrzostwach Polski Grochowski zdobył jedno podium (drugie miejsce w Poznaniu) i dziesiąte miejsce w klasyfikacji końcowej, z kolei w Pucharze Pokoju i Przyjaźni zajął 25. miejsce, a jego najlepszą lokatą było czternaste miejsce w Kielcach^[4]. W 1983 roku Grochowski zajął czwarte miejsce w Poznaniu i piąte w Kielcach, a na koniec sezonu był jedenasty^[2].

5 czerwca 1983 roku odbywał się wyścig Pucharu Pokoju i Przyjaźni na torze Czajka. Na trzynastym okrążeniu Grochowski w niewłaściwy sposób chciał się dać zdublować Toomasowi Napie, w efekcie czego samochody Polaka i Estończyka po wyjściu z jednego z zakrętów zderzyły się i wypadły z toru. Wskutek kolizji w pojeździe Grochowskiego doszło do przecięcia przewodu paliwowego, wycieku paliwa i pożaru samochodu. Uwięziony w pojeździe zawodnik nie był w stanie aktywować systemu gaśniczego. Kierownik wyścigu Jurij Andriejew nie przerwał zawodów. Tymczasem radzieccy milicjanci i żołnierze nie pozwolili interweniować m.in. projektantowi Aleksandrowi Sadowskiemu i kierowcy Hieronimowi Kochańskiemu, czekając na przybycie służb ratowniczych. Te wskutek utrudnionego dojazdu do miejsca wypadku pojawiły się po trzech minutach, przejeżdżając poboczem tor, ponadto nie potrafiono rozpiąć zawodnika z pasów. Grochowskiego przetransportowano wpierw do parku maszyn, a następnie do szpitala w Kijowie, gdzie stwierdzono u niego 90% poparzeń ciała. Zawodnik zmarł dwa dni później^[5].

Grochowski był jedynym polskim kierowcą zmarłym w wyniku wypadku na torze w epoce PRL. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Skolimowie^[2].

Był trzykrotnie żonaty; jego trzecią żoną była Ewa Kania^[6]. Miał dwóch synów i córkę^[2]

• Grzegorz Chyła: Polskie wyścigi samochodowe 1980–1989. Toruń: Automobilklub Toruński, 2015. ISBN 978-83-942405-0-9.