Clark Gillies

Clark Gillies karierę sportową rozpoczął od gry w baseballa. W 1970 roku podpisał kontrakt z występującym w lidze MLB Houston Astros i przez trzy lata grał w niższej lidze baseballowej w Covington w stanie Wirginia. Uderzył 0,241 w 86 meczach jako łapacz/pierwszy bazowy. W drużynie grał wraz z przyszłym kolegą z hokejowego New York Islanders, Bobem Bournem, z którym po sezonie 1971/1972 odszedł z drużyny, by skupić się na karierze hokejowej^[4]. Obaj zawodnicy grali w hokeja na lodzie także poza sezonem^[5].

W latach 1971–1974 reprezentował barwy w występującej lidze WCHL Reginy Pats, którego działacze, mimo obserwacji innego zawodnika, byli pod wrażeniem Gilliesa, który w tamtym czasie miał bardzo dobre warunki fizyczne (191 cm wzrostu oraz 95 kg)^[6]. W sezonie 1973/1974 w fazie zasadniczej rozegrał 65 meczów, w których zdobył 112 punktów (46 goli, 66 asyst) oraz spędził 179 minut na ławce, natomiast w fazie play-off rozegrał 16 meczów, w których zdobył 17 punktów (9 goli, 8 asyst) oraz spędził 32 minuty na ławce kar, a także został wybrany do drużyny gwiazd WCHL. W tym samym sezonie z klubem wygrał także Memorial Cup 1974. Łącznie w lidze WCHL, w fazie zasadniczej rozegrał 201 meczów, w których zdobył 283 punkty (117 goli, 166 asyst) oraz spędził 570 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 35 meczów, w których zdobył 35 punktów (14 goli, 21 asyst) oraz spędził 115 minut na ławce kar^[7].

Następnie działacze występującego w lidze NHL New York Islanders wybrali Gilliesa w pierwszej rundzie draftu NHL z numerem 4, a także działacze występującego wówczas w lidze WHA Edmonton Oilers wybrali go w pierwszej rundzie draftu WHA z numerem 7. Wkrótce wraz z Bobem Bournem, z którym w przeszłości grał w jednej drużynie baseballowej, został zawodnikiem Wyspiarzy (Bob Bourne w (drafcie NHL był wybrany przez Kansas City Scouts w 3 rundzie z numerem 38), co spowodowało opuszczenie obozu treningowego przez drużynę Edmonton Oilers. Już w swoim pierwszym sezonie w lidze NHL, 1974/1975 stał się jednym z najtwardszych zawodników ligi, obijając m.in. Dave’a Schultza z Philadelphia Flyers^[8]. W drugiej połowie sezonu 1976/1977 został kapitanem Wyspiarzy, mimo że z powodu elokwentnego sposobu mówienia i przyjaznej natury, nigdy nie czuł się w pełni komfortowo kapitanem klubu. W tym samym sezonie zajął 10. miejsce w plebiscycie do Trofeum Harta, nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu (triumfował Guy Lafleur z Montreal Canadiens).

Był kapitanem klubu w latach 1977–1979, które były rozczarowujące dla Wyspiarzy z powodu braku twardości w drużynie. Gillies w tym okresie wystąpił w Meczu Gwiazd NHL w sezonie 1977/1978 oraz w meczu Challenge Cup 1979^[8]. Przed rozpoczęciem sezonu 1979/1980 powierzył funkcję kapitana Wyspiarzy Denisowi Potvinowi^[9]. Wkrótce Wyspiarze z Gilliesem na czele zdominowali rozgrywki ligi NHL, 4-krotnie z rzędu wygrywając Puchar Stanleya (1980, 1981, 1982, 1983), trzykrotnie z rzędu wygrywając (1982, 1983, 1984). W sezonie 1979/1980 w ćwierćfinale w rywalizacji z Boston Bruins (4:1), Gillies toczył zacięte pojedynki z zawodnikiem Niedźwiedzi, Terrym O’Reillym^[1]. W Pucharu Stanleya: sezonie 1983/1984 Wyspiarze zostali zdetronizowani w finale Pucharu Stanleya po przegranej rywalizacji 4:1 z Edmonton Oilers. Po słabym sezonie 1985/1986, w którym w 55 meczach zdobył zaledwie 14 punktów (4 gole, 10 asyst) oraz spędził 55 minut na ławce kar, odszedł do Buffalo Sabres^[10], w którym po sezonie 1987/1988 zakończył sportową karierę.

Łącznie w lidze NHL, w fazie zasadniczej rozegrał 958 meczów, w których zdobył 697 punktów (319 goli, 378 asyst) oraz spędził 1023 minuty na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 164 mecze, w których zdobył 94 punkty (47 goli, 47 asyst) oraz spędził 287 minut na ławce kar. 7 grudnia 1996 roku numer 9, w którym w Wyspiarzach grał Gillies, został zastrzeżony, a Gillies tego samego dnia został wprowadzony do New York Islanders Hall of Fame^[11].

Rok	Drużyna	Turniej	Miejsce		M	G	A	Pkt	Min
1981	Kanada	CC			7	2	5	7	8
Ogółem jako senior					7	2	5	7	8

^[13]