Claude Le Jay

Claude Le Jay
Ilustracja
XVI-wieczny portret Claude’a Le Jaya
Data i miejsce urodzenia

ok. 1504
1504

Data i miejsce śmierci

Vulliens
6 sierpnia 1552

Miejsce pochówku

Wiedeń

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

jezuici

Śluby zakonne

22 kwietnia 1541

Prezbiterat

28 marca 1528

Claude Le Jay SJ (ur. w 1504 w Vulliens, zm. 6 sierpnia 1552 w Wiedniu) – sabaudzki prezbiter rzymskokatolicki, współzałożyciel Towarzystwa Jezusowego, jeden z pierwszych towarzyszy Ignacego Loyoli.

Życiorys

Urodził się najprawdopodobniej w 1504 roku w Vulliens[1]. Początkową naukę pobierał pod kierunkiem wuja, który był księdzem w pobliskiej parafii[1]. Następnie uczył się w Villaret, gdzie poznał Piotra Fabera[1]. Po ukończeniu studiów teologicznych, przyjął święcenia kapłańskie 28 marca 1528 roku w Genewie[1]. W październiku 1534 roku, za namową Fabera, wyjechał do Paryża, by studiować na tamtejszym uniwersytecie[1]. W ciągu roku odprawił „Ćwiczenia duchowne”, uzyskał stopień bakałarza na Collège Sainte-Barbe, a 15 sierpnia 1535 roku złożył pierwsze śluby posłuszeństwa, czystości i ubóstwa[1]. W październiku 1536 roku uzyskał tytuł magistra, a miesiąc później udał się do Wenecji, skąd miał wyruszyć ze swoimi towarzyszami do Ziemi Świętej[1].

Czekając na statek, przyszli jezuici postanowili zająć się posługą apostolską, a w marcu 1537 roku udali się do Rzymu, by spotkać się z Pawłem III[2]. Po spotkaniu z papieżem, Jay wraz z Simão Rodriguesem udał się do Bassano, by tam prowadzić działalność duszpasterską[2]. We wrześniu tego samego roku pierwsi towarzysze Ignacego Loyoli spotkali się w Vicenzy, lecz pielgrzymka do Ziemi Świętej nadal była niemożliwa, więc Jay i Rodrigues wyjechali do Ferrary[3]. Tam uzyskali od księcia Herkulesa d’Este zapewnienia sfinansowania pielgrzymki do Ziemi Świętej[4]. W 1538 roku powrócili do Rzymu, gdzie zostali oskarżeni o herezję, a po procesie oczyszczeni z zarzutów[4]. Jay przez pewien czas posługiwał w Rzymie, a następnie został wysłany do Brescii[5]. Gdy w 1540 roku Towarzystwo Jezusowe zostało zatwierdzone przez papieża, Claude Le Jay wziął udział w wyborze pierwszego generała zakonu[6]. 22 kwietnia 1541 roku pierwsi jezuici złożyli uroczystą profesję wieczystą w bazylice św. Pawła za Murami[7].

Na prośbę kardynała Rodolfa Pio di Carpiego, Le Jay został skierowany na pół roku do posługi w Faenzy[8]. Pod koniec 1541 roku dostał polecenie by udać się do Niemiec, wraz z nuncjuszem Giovannim Girolamą Morone, arcybiskupem Robertem Wauchope’em, Nicolásem Bobadillą i Piotrem Faberem[8]. Jay został skierowany do Bawarii i w kwietniu 1542 roku przybył do Ratyzbony[8]. Po roku posługi duszpasterskiej senat zmusił jego i Wauchope’a do opuszczenia miasta, wobec czego Jay udał się do Ingolstadtu[9]. Zaczął wykładać na tamtejszym uniwersytecie, a następnie zaczął się przygotowywać do udziału w sejmie Rzeszy w Wormacji, w którym wziął udział jako doradca kardynała Ottona Truchsessa von Waldburga[10]. Spotkał tam Piotra Kanizjusza, a także usiłował nawrócić na katolicyzm byłego generała kapycunów Bernardina Ochinę[10]. W latach 1545-1547 brał udział w soborze trydenckim[11]. W czasie trwania obrad król Ferdynand I zaoferował mu diecezję Triestu[12]. Jay odmówił i wysłał list do papieża, z prośbą by nie mianować jezuity na żadną stolicę biskupią[12]. Po wielu wysiłkach Igancego Loyoli, nominacja Jaya została odwołana[13].

W 1547 roku został wysłany do Ferrary, przez kardynała Alessandra Farnese, by został przewodnikiem duchowym księcia Herkulesa d’Este[14]. Po dwóch latach został ponownie wysłany do Ingolstadtu, gdzie udał się razem z Kanizjuszem i Alfonso Salmerónem[15]. Mieli wykładać na uniwersytecie, jednak żaden z nich nie miał doktoratu z teologii[15]. Wobec tego Ignacy Loyola zaangażował trzech dominikańskich wykładowców z Uniwersytetu Bolońskiego, aby przeprowadzili egzamin doktorski 2 października 1549 roku[15]. Dwa dni później Jay, Kanizjusz i Salmerón zostali pierwszymi jezuitami z dyplomem doktorskim[15]. Wkrótce potem rozpoczęli pracę na uczelni, gdzie Kanizjusz został rektorem, a Salmerón – dziekanem wydziału teologii[15]. Chcieli także utworzyć kolegium jezuickie, co jednak zostało utrudnione po śmierci księcia Bawarii Wilhelma IV[16]. Wkrótce potem Jay został skierowany do Augsburga na kolejny sejm Rzeszy[17]. W 1551 roku na prośbę Ferdynanda I, Juliusz III polecił Jayowi udanie się do Wiednia, by tam otworzyć kolegium jezuickie[18]. Wraz z Nicolasem Lanoyem zaczął wykładać na wydziale teologii, co wkrótce spowodowało napływ studentów[19]. Niedługo potem dołączyli do nich Piotr Kanizjusz i Nicholas Goudanus[19].

Zmarł 6 sierpnia 1552 roku w Wiedniu[20].

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.