Stożkówka szarooliwkowa

Stożkówka szarooliwkowa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	gnojankowate
Rodzaj	stożkówka
Gatunek	stożkówka szarooliwkowa
Nazwa systematyczna
Conocybe moseri Watling Notes R. bot. Gdn Edinb. 38(2): 342 (1980)

Stożkówka szarooliwkowa (Conocybe moseri Watling) – gatunek grzybów z rodziny gnojankowatych (Bolbitiaceae).

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Conocybe, Bolbitiaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1980 r. Roy Wattling we Francji. Nazwą gatunkową uczcił mykologa Meinharda Michaela Mosera^[1]. Synonimy^[2]:

• Conocybe kuehneri Singer 1947
• Conocybe moseri var. robustior Hauskn. & H.-J. Hübner, in Hausknecht 2005

Polską nazwę zarekomendował Władysław Wojewoda w 2003 roku^[3].

Kapelusz o średnicy 1,2–1,3 cm, wysokości 0,6–0,9 cm, stożkowaty do dzwonkowatego. Powierzchnia sucha, gładka, u młodych okazów szarobiała do jasnoszarej, u starszych szarobrązowa, skórka nie łuszcząca się. Brzeg regularny, nierozszczepiający się w wieku dojrzałym, prążkowany aż do wierzchołka. Brak resztek osłony^[4].

Trzon

O wysokości 4–6 cm, grubości 0,1–0,15 cm, centralny, rurkowaty, równy, cienki, skręcony, pełny. Powierzchnia biała, z żółtobrązowymi plamami, oprószona^[4].

Blaszki

Przyrośnięte, z blaszeczkami, średnio gęste do gęstych, wąskie, o szerokości 0,15–0,2 cm, szarobrązowe do żółtobrązowych, kruche. Ostrza blaszek gładkie^[4].

Miąższ grzyba

Cienki, nie zmieniający barwy po uciśnięciu czy przekrojeniu, bez wyraźnego zapachu i smaku^[4].

Wysyp zarodników

Żółtobrązowy^[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 9,3–13,6 × 6–8,5 µm, Qe = 1,6, elipsoidalne ze ściętą porą rostkową, grubościenne, gładkie, w wodzie rdzawożółte, w KOH rdzawobrązowe. Podstawki 18,7–25,5 × 7,6–10 µm, maczugowate, 4-zarodnikowe, cienkościenne, bezbarwne, ze sterygmami o długości 2,5–4,3 µm. Brak nibywstawek. Cheilocystydy 15,3–23,8 × 6–9,3 µm, w kształcie kręgli, cienkościenne, bezbarwne z główką o szerokości 3,4–6 µm. Skórka kapelusza zbudowana ze strzępek o wymiarach 20,4–34 × 13,6–22 µm. Są zróżnicowane morfologicznie; prawie kuliste (sferocyty), gruszkowate, maczugowate lub główkowate, cienkościenne, szkliste. Pileocystyd i pleurocystyd brak. Miąższ kapelusza złożony ze splątanych, cienkościennych, szklistych strzępek o szerokości 8,5–18,7 µm. Skórka trzonu z kaulocystydami 12–32,3(39) × 2,5–6,8 µm, wyłącznie o kształcie niepodobnym do kręgli, rurkowate cylindryczne do włoskowatych, nitkowate, cienkościenne, szkliste. Strzępki miąższu podłużnie równoległe, cienkościenne, szkliste o szerokości 3,4–15,3 µm. Sprzążki obecne w strzępkach miąższu trzonu^[4].

Najwięcej stanowisk stożkówki szarooliwkowej podano w Europie, poza nią pojedyncze w Ameryce Północnej i Azji^[5]. W Polsce do 2003 r. podano 3 stanowiska^[6], w późniejszych latach podano wiele następnych. Najbardziej aktualne podaje internetowy atlas grzybów. Znajduje się w nim na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną^[3].

Naziemny grzyb saprotroficzny. W Polsce notowany w lasach pod sosnami^[6], Roy Watling podał, że w Anglii gatunek ten rośnie na trawiastych terenach w ogrodach, na polach lub na obrzeżach lasów. W Indiach podano jego stanowisko na odchodach bydła jest więc także grzybem koprofilnym^[4].