Corvina veronese
 Jednoodmianowe wino ze szczepu corvina veronese na tle mapy regionu | |
| Gatunek |
winorośl właściwa |
|---|---|
| Inne nazwy |
corvina[1] |
| Pochodzenie |
Włochy[2] |
| Ważne regiony uprawy |
Veneto |
| Identyfikator VIVC |
2863[2] |
| Przeznaczenie owoców |
wino[2] |
| Kolor skórki |
granatowoczarny[3] |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie |
średniopóźne do późnego[3] |
Corvina veronese, corvina – czerwona odmiana winorośli, pochodząca z Włoch i uprawiana tam jedynie w prowincji Werona[2][4][5]. Podstawowy składnik m.in. win amarone i bardolino[1][4][5][6][7].
Charakterystyka
Prawdopodobnie pochodzi z regionu Valpolicella, gdzie była wzmiankowana w 1818[3]. Nazwa może pochodzić zarówno od kruka (corvo), jak i od lokalnego cruina, co znaczy niedojrzały[3].
Corvina późno wypuszcza pąki i dość późno dojrzewa[3]. Grona są duże, ale jagody są dość małe, o grubej skórce. Odmiana jest wrażliwa na mączniaka rzekomego i źle znosi suszę[3]. Spośród odmian w tradycyjnym regionie uprawy jest najbardziej podatna na szlachetną pleśń Botrytis cinerea[8].
Wina
Wina z odmiany corvina są dość lekkie, o wiśniowo-owocowym smaku i rubinowoczerwonym kolorze[4][5].
Wina z winogron porażonych pleśnią Botrytis są dzięki obsuszeniu pełniejsze, ale tracą barwniki i w konsekwencji kolor jest mniej intensywny[8].
Corvina jest składnikiem win z apelacji DOC i DOCG: Bardolino DOC i Bardolino Superiore DOCG (na południowo-wschodnim brzegu jeziora Garda, 35-65%), Garda Corvina DOC (min. 85%) i Valpolicella DOC (40-80%)[9][10][11]. Corvinę często miesza się ze szczepem rondinella[9][11], a także odmianami molinara i negrara veronese[1].
Rozpowszechnienie
W 1990 we Włoszech zarejestrowano 4484 ha winnic obsadzonych corviną[12]. W 2000 roku obszar ten wynosił 4867 ha[3][12].
Pojedyncze uprawy są spotykane poza Włochami w innych częściach świata, np. w Nowej Zelandii, w regionie Vino Alto[13], u pojedynczego producenta w Nowej Południowej Walii[3] i w Tupungato w Argentynie[3].
Synonimy
Oprócz wariantów nazwy corvina szczep jest znany także jako corgnola, corniola, croetta, crovina, cruina, curvinessa, martinenga i sgorbera[2]. Corva i corvinone są odrębnymi odmianami[3].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 Karen MacNeil: The Wine Bible. Nowy Jork: Workman Publishing, 2001, s. 363. ISBN 978-1-56305-434-1. (ang.).
- 1 2 3 4 5 Corvina veronese w bazie danych Instytutu Hodowli Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-14]. (ang.).
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Jancis Robinson, Julia Harding, José Vouillamoz: Wine Grapes. HarperCollinsPublishers, 2012, s. 270-271. ISBN 978-0-06-220636-7. (ang.).
- 1 2 3 Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 277-281. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- 1 2 3 Tutto vino 2008 ↓, s. 44.
- ↑ Eckhard Supp, Steffen Maus: Włochy. W: André Dominé: Wino. Wyd. 2. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 390. ISBN 978-83-7626-712-8. (pol.).
- ↑ Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 88. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- 1 2 Jørgen Mønster Pedersen, Arne Ronold: Wina świata. Warszawa: Rosner i wspólnicy, 2003, s. 132. ISBN 83-89217-24-4. (pol.).
- 1 2 Tutto vino 2008 ↓, s. 333.
- ↑ Tutto vino 2008 ↓, s. 360.
- 1 2 Tutto vino 2008 ↓, s. 388.
- 1 2 Area tabular listing. Instytut Uprawy Winorośli Geilweilerhof. [dostęp 2015-07-14]. (ang.).
- ↑ Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 615. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
Bibliografia
- Tutto vino. Guida complete ai vini d’Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).