Cud w celi nr 7

Cud w celi nr 7 (tur. 7. Koğuştaki Mucize) – turecki dramat filmowy z 2019 roku w reżyserii Mehmeta Ady Öztekina.

Akcja filmu rozgrywa się w 1983 roku, podczas stanu wojennego, w małym mieście w Muğli, południowo-zachodniej prowincji Turcji. Głównymi bohaterami są Memo, który cierpi na niepełnosprawność umysłową, co w histori przedstawione jest, iż jego umysł jest na poziomie rozwoju dziecka, oraz jego córka Ova^[1], której matka nie żyje. Oboje mieszkają w małym domu z babcią Memo^[2].

Memo pracuje jako pasterz i mimo niepełnosprawności próbuje prowadzić normalne życie. Żeby uszczęśliwić córkę, chce kupić jej plecak, który spodobał się jej na wystawie w sklepie. Nie udało się to jednak, ponieważ jedyną sztukę tego plecaka kupił kto inny, a otrzymała go inna dziewczynka, o imieniu Seda^[2].

Kilka dni później dzieci podczas zabaw spotkały Memo. Wśród nich była Seda, która kpiła z Memo z powodu plecaka. Zaprowadziła go na urwisko, gdzie zaczęła się wspinać, mimo ostrzeżeń Memo. W pewnym momencie poślizgnęła się i uderzyła głową o skałę, przez co zmarła. Kiedy rodzice Sedy, w tym jej ojciec, dotarli na miejsce, zobaczyli Memo trzymającego dziewczynę na rękach. Natychmiast obwinili go o śmierć dziewczynki^[2].

Jako że ojciec dziewczynki był wysokim rangą urzędnikiem, służby słuchały się jego poleceń^[1]. Memo został zmuszony do podpisania zeznania i trafił do więzienia. Kiedy odjeżdżał, krzyczał do swojej córki, że „Jednooki olbrzym to widział”. W więzieniu Memo uważany jest za mordercę dzieci, przez co jest bity przez współwięźniów. Denerwuje to ojca Sedy, który chce, aby Memo został powieszony, a nie pobity na śmierć. Rozkazuje więc więźniom, aby go nie krzywdzili^[2].

W czasie kiedy Memo przebywa w więzieniu, Ova szuka dowodów na jego niewinność. Retrospekcja tłumaczy, że w słowach „Jednooki olbrzym to widział” chodziło o skałę w pobliżu miejsca zdarzenia. Ova znajduje tam obozowisko, a ostatecznie natrafia na człowieka, który był świadkiem wydarzenia. Jest to dezerter, który na skale ukrywał się przed obowiązkiem służby w armii^[2].

Memo zostaje uznany za winnego morderstwa i skazany na śmierć, jednak kiedy inni więźniowie zdają sobie sprawę, że Memo jest niepełnosprawny umysłowo, stwierdzają, że werdykt jest niesprawiedliwy. Zyskują też do niego sympatię, a kiedy Memo próbuje chronić współwiężnia w walce na może, w efekcie czego zostaje ranny, ten pomaga mu zobaczyć dziecko, zanim zostanie powieszony. Okazuje się, że uratowany przez niego Askorozlu posiada układy, dzięki którym przemyca Ovę do celi więziennej. Z powodu nieobecności Ovy jej prababcia dostaje zawału, przez co umiera^[2].

Wracając z więzienia, Ova opowiedziała naczelnikowi więzienia, że odnalazła świadka wydarzenia. Przeszukał on kryjówkę dezerta, w której znalazł broń. Odnalazł go i przyprowadził do ojca Sedy, który go zastrzelił, kłamiąc później, że próbował uciec. Brak świadka oznaczał brak szans na obronę Memo przed karą śmierci^[2].

Przed egzekucją dochodzi jednak do tajnego planu opracowanego przez Askorozlu wraz z naczelnikiem więzienia. Inny więzień o imieniu Yusuf Aga stracił córkę i jest przekonany, że ponosi za to winę. Uważa, że jego życie jest mniej wartościowe, a Ova potrzebuje Memo, gdyż inaczej pozostanie bez opiekuna. Postanawia więc umrzeć zamiast Memo^[2].

Yusuf Aga za pośrenictwem naczelnika przekazuje Ovie metalowe pudełko zabawek, która ma być symboliczną pamiątką. Więzienni strażnicy w ostatniej chwili przed egzekucją zamieniają Memo na Yusufa Agę, natomiast ludzie powiązani z Askorozlu, którzy wcześniej przemycili Ovę do więzienia, uniemożliwiają ojcu Sedy dotarcie na egzekucję, blokując drogę poprzez insynuację wypadku^[2].

Yusuf Aga zostaje powieszony zamiast Memo. Naczelnik twierdzi, że Yusuf Aga uciekł. Rozpoczynają się poszukiwania, w trakcie których naczelnik przemyca Memo do Ovy, aby wysłac ich oboje łodzią poza kraj. W ostatniej scenie, będącej epilogiem, ukazana jest dorosła Ova w sukni ślubnej, wciąż posiadająca pudełko zapałek^[2].

• Aras Bulut İynemli jako Memo^[3]
• Nisa Sofiya Aksongur jako mała Ova^[3]
• Deniz Baysal jako nauczycielka Mine^[4]
• Celile Toyon Uysal jako Fatma^[5]
• İlker Aksum jako Askorozlu^[5]
• Mesut Akusta jako Yusuf^[5]
• Turdaer Okur jako podpułkownik Aydin^[5]
• Sarp Akkaya jako kierownik Nail^[5]
• Yıldıray Şahinler jako Hafiz^[5]
• Deniz Celiloğlu jako kapitan Faruk^[5]
• Gulcin Kultur Sahin jako Hatice^[5]
• Ferit Kaya jako Ali^[5]
• Serhan Onat jako Meydancı Selim^[5]
• Emre Yetim jako Ayna^[5]
• Hayal Köseoğlu jako dorosła Ova^[5]

Cud w celi nr 7 stanowi remake koreańskiego filmu pt. 7-beon-bang-ui seon-mul z 2013 roku. Film z 2019 względem produkcji z 2013 różni się nie tylko lokalizacją, ale także gatunkiem turecka wersja to dramat, podczas gdy wersja koreańska zawierała w sobie elementy komedii, przez co określana jest jako tragikomedia^[1]. Scenariusz do filmu napisali Kubilay Tat oraz Özge Efendioğlu^[6].

Film kręcono w 2019 roku w Muğli^[3] oraz w Beykozie^[5]. Producentami były firmy Lanistar Media oraz Motion Content Group^[7].

Reżyserem był Mehmet Ada Öztekin, za muzykę odpowiadał Hasan Özsüt, za zdjęcia Torben Forsberg, za montaż Ruşen Dağhan, za scenografię Hakan Yarkın, za efekty wizualne natomiast za kostiumy Ebru Kayahan^[6].

Międzynarodowa premiera filmu to 11 października 2019 roku^[8]. Film Cud w celi nr 7 był najwięcej razy obejrzanym w kinie filmem w Turcji w 2019 roku. W ciągu 11 miesięcy^[a] obejrzało go 4 987 815 widzów^[9]. Seanse filmu odbyły się w 880 kinach w Turcji oraz w 2 kinach w Wielkiej Brytanii^[8]. Dystrybutorem filmu była firma CJ Entertainment Turkey^[10].

13 marca 2020 roku film zadebiutował w mediach streamingowych na platformie Netflix^[8].

• Cud w celi nr 7 w bazie Filmweb
• Cud w celi nr 7 w bazie IMDb (ang.)