Sinoporek bladoniebieskawy

Sinoporek bladoniebieskawy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	żagwiowce
Rodzina	żagwiowate
Rodzaj	sinoporek
Gatunek	sinoporek bladoniebieskawy
Nazwa systematyczna
Cyanosporus subcaesius (A. David) B.K. Cui, L.L. Shen & Y.C. Dai Persoonia 42: 116 (2018) [2019]

Sinoporek bladoniebieskawy, drobnoporek bladoniebieskawy, białak bladoniebieskawy (Cyanosporus subcaesius (A. David) B.K. Cui, L.L. Shen & Y.C. Dai) – gatunek grzybów z rodziny Dacryobolaceae^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum:Cyanosporus, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1974 r. A. David, nadając mu nazwę Tyromyces subcaesius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 2018 r. B.K. Cui, L.L. Shen i Y.C. Dai^[1].

Synonimy:

Stanisław Domański w 1965 r. nadał mu polską nazwę białak bladoniebieskawy^[3], powołują się na nią również Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1985 r.^[4] Jest niespójna z aktualną nazwą naukową^[1]. W 2025 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała dla rodzaju Cyanoporus nazwę sinoporek^[5].

Kapelusz

Półkulisty o wąskiej nasadzie, pojedynczy lub dachówkowaty, młody ciemny błękitnoszary, o białym brzegu, stary – wyblakły, brudnoszary, ze zmarszczkami przebiegającymi od nasady do brzegu. Do 8 cm szerokości^[6], zazwyczaj jednak nie przekracza 3 cm. Grubość 0,5–2 cm. Powierzchnia górna owłosiona^[7].

Hymenofor

Pory małe, kanciaste, na 1 mm mieszczą się 3–4^[7].

Miąższ

Za młodu bardzo miękki i soczysty, po naciśnięciu wydzielający trochę gorzkiej wody, wyschnięty – łykowaty i bardzo lekki^[6].

Cechy mikroskopowe

Strzępki generatywne cienkościenne, ze sprzążkami. Mają grubość ok. 2,2 μm. Podstawki zgrubiałe 4-zarodnikowe. Cystyd brak. Zarodniki cienkościenne, hialinowe, lekko amyloidalne. O rozmiarach 4,5 × 11,2  μm^[7].

Gatunki podobne

Sinoporek modry (Cyanoporus caesius) jest bardziej błękitny i przede wszystkim różni się występowaniem na drewnie drzew iglastych. Niekiedy pojawia się przypadkowo na zrzezach lub na kawałkach drewna zniszczonego przez korzeniowca sosnowego (Heterobasidion annosum). Wiele innych hub o początkowo białym, miękkim i soczystym miąższu wyrasta na drewnie drzew liściastych i iglastych. Najłatwiej jest rozpoznać gorzkobiałaka trzoneczkowego (Amaropostia stiptica) znajdowanego na pniach martwych świerków; ma większy kapelusz oraz gorzki miąższ^[6].

W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony. Prawdopodobnie występuje także w Ameryce Północnej i Azji, jednak nie ustalono tutaj jego rozprzestrzenienia, gdyż często nie jest odróżniany od drobnoporka modrego^[6]. W Polsce gatunek pospolity^[6].

Nadrzewny saprotrof, czasami pasożyt. Wywołuje brunatną zgniliznę drewna. Owocniki jednoroczne, występują na klonie, olszy, brzozie, leszczynie, głogu, buku, jesionie, bzie czarnym, dębie, wierzbie, jarząbie, wiązie, lipie^[7].