Cydnus
| Cydnus | |||
| Fabricius, 1803 | |||
| Okres istnienia: oligocen–dziś | |||
 Ziemik tarczyca | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd |
Pentatomomorpha | ||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj |
Cydnus | ||
| Synonimy | |||
| |||
Cydnus – rodzaj pluskwiaków różnoskrzydłych z rodziny ziemikowatych i podrodziny Cydninae.
Morfologia i zasięg
Pluskwiaki o owalnym w zarysie[1] ciele długości od 8 do 13 mm[2]. Ubarwione są czarno, czarnobrązowo lub brązowo, bez jaśniejszych wzorów czy plam[3]. Głowę mają nieco rozpłaszczoną[1], wzdłuż brzegów zaopatrzoną w osadzone w porach szczecinki, ale pozbawioną grubych kolców[3]. W pewnej odległości od przedniego brzegu nadustka leży para szczecinek[3]. Wzdłuż brzegów bocznych przedplecza również biegnie rządek osadzonych w porach szczecinek, które osiągają większą długość niż na głowie[1][3][2]. Tarczka jest krótka, niewiele szersza niż dłuższa lub tak szeroka jak długa, w zarysie zbliżona do trójkąta równobocznego, dochodząca co najwyżej do połowy długości odwłoka. Półpokrywy mają od 1 do 3 długich szczecinek na żyłce kostalnej. Gruczoły zapachowe zatułowia mają ujścia, duże, wydłużone i płatkowate[2][3]. Odnóża przedniej pary są grzebne; mają spłaszczone, rozszerzone ku szczytowi, uzbrojone w liczne i grube kolce golenie[1][3]
Współcześni przedstawiciele rodzaju zasiedlają krainy: palearktyczną, orientalną i australijską. W Polsce występuje tylko C. aterrimus[2][3].
Taksonomia
Takson ten wprowadzony został w 1803 roku przez Johana Christiana Fabriciusa. W zapisie kopalnym znany jest od wczesnego oligocenu. Obejmuje 29 opisanych gatunków, w tym 10 współczesnych[4]:
- †Cydnus acriscutatus Förster, 1891
- †Cydnus archaicus Meunier, 1915
- †Cydnus armiger Förster, 1891
- †Cydnus atavinus (Heer, 1853)
- Cydnus aterrimus (Forster, 1771) – ziemik tarczyca
- Cydnus borneensis Lis, 1994
- †Cydnus brevicollis (Heer, 1853)
- †Cydnus brevicrassus Förster, 1891
- Cydnus brunnipennis Fabricius, 1803
- †Cydnus cinctus Förster, 1891
- †Cydnus cristatus Theobald, 1937
- †Cydnus dignus Förster, 1891
- Cydnus elevata (Uhler, 1860)
- †Cydnus heeri (Oustalet, 1874)
- Cydnus horvathii (Signoret, 1881)
- Cydnus incisus (Distant, 1901)
- Cydnus indicus Westwood, 1803
- Cydnus luzonicus (Lis, 1994)
- †Cydnus maximus Förster, 1891
- †Cydnus meunieri Theobald, 1937
- †Cydnus oeningensis Heer, 1853
- †Cydnus parvus Förster, 1891
- Cydnus pericarti Lis, 1996
- †Cydnus picatus Statz & Wagner, 1950
- †Cydnus pygmaeus (Heer, 1853)
- †Cydnus sagittifer (Heer, 1853)
- †Cydnus solutus Förster, 1891
- Cydnus sulawesicus (Lis, 1991)
- †Cydnus tertiarius (Heer, 1853)
Przypisy
- 1 2 3 4 Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 220-225. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- 1 2 3 4 Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski. T. XVIII: Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera. Cz. zeszyt 12: Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
- 1 2 3 4 5 6 7 Jerzy A. Lis, Barbara Lis, Dariusz J. Ziaja: Heteroptera Poloniae 2: Pentatomoidea 1: Acanthosmatidae, Cydnidae, Plataspidae, Scutelleridae, Thyreocoridae. Bytom: Zakład Poligraficzno-Wydawniczy "Plik", 2012.
- ↑ genus Cydnus Fabricius, 1803. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2019-07-25].