Długoprzędka brazylijska
| Dolichothele mottai | |
| Revollo, da Silva et Bertani, 2017 | |
_Figures_28%E2%80%9335_(cropped).jpg) Samiec | |
_Figures_28%E2%80%9335_(cropped).jpg) Samica | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Infrarząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Ischnocolinae |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
długoprzędka brazylijska |
Długoprzędka brazylijska[1] (Dolichothele mottai) – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych. Endemit Brazylii. Zamieszkuje cerrado.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2017 roku przez Irene Soliz Revollo, Pedra Ismaela da Silvę i Rogéria Bertaniego[2][3] na łamach „ZooKeys”. Jako lokalizację typową wskazano Reserva Ecológica do IBGE na terenie brazylijskiego Dystryktu Federalnego. Epitet gatunkowy nadano na cześć Paula Césara Motty, arachnologa który brał udział w odłowie materiału typowego[3].
Morfologia
_Figures_9%E2%80%9313.jpg)
Ptasznik o ciele średnich rozmiarów, mocno obrośniętym szczecinkami[4]. Holotypowa samica ma prosomę długości 9,4 mm i szerokości 8,3 mm oraz opistosomę (odwłok) długości 10,8 mm i szerokości 5,3 mm, natomiast paratypowy samiec ma prosomę długości 8,1 mm i szerokości 7,3 mm oraz opistosomę długości 8,8 mm i szerokości 5 mm[3].
Brązowy karapaks porastają długie, metalicznie irydyzujące, czerwonawe szczecinki. Oczy pary przednio-bocznej leżą nieco bardziej z przodu niż przednio-środkowej, a tylno-bocznej nieco bardziej z tyłu niż tylno-środkowej. Jamka karapaksu jest prosta i głęboka. Ciemno ubarwione u samicy i ciemne z rudym wierzchem u samca, pozbawione rastellum szczękoczułki mają w nasadowej części osiem odsiebnie coraz większych ząbków. Barwa wargi dolnej, szczęk i sternum jest brązowa. Tylny kąt sternum jest zaokrąglony. Odnóża samicy mają brązowe biodra, czarne uda i ciemne człony pozostałe. U samca biodro jest brązowe, krętarz rudy, udo czarne, a pozostałe człony ciemne. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: IV, I, II, III. Na stopach brak jest pazurków dolnych, a pazurki górne nie mają ząbków. Opistosoma u samicy jest czarna z wierzchu i brązowa od spodu, u samca zaś porastają ją długie, jaskrawo rude szczecinki[3].
Genitalia samicy mają parę krótkich, trójkątnych spermatek po stronie wewnętrznej wypuszczających od nasady po wierzchołek około sześciu płatów. Nogogłaszczki samca cechują się gruszkowatym bulbusem z krótszym od tegulum, u nasady gwałtownie zwężonym, a w części odsiebnej S-kształtnie wykrzywionym embolusem z małym kilem przedwierzchołkowym. Poza tym samiec ma pierwszą parę odnóży o lekko zakrzywionym nadstopiu oraz o pośrodkowym haku (ostrodze) goleni z dłuższą gałęzią tylno-boczną opatrzoną w połowie długości kolcem i nierozszerzoną w części odsiebnej, a gałęzią przednio-boczną krótszą od stykającego się z nią kolca[3].
Ekologia i występowanie
Pająk ten zasiedla cerrado. Samice budują rurkowate oprzędy pod kamieniami i kłodami. Wędrujące samce obserwowano od września do listopada[3].
Gatunek neotropikalny, południowoamerykański, endemiczny dla Brazylii[2][3], znany z Dystryktu Federalnego i stanu Goiás[3].
Przypisy
- ↑ Dominik M. Szymański i inni, Ptasznikowate (Theraphosidae). Etymologia nazw naukowych i propozycja nazw zwyczajowych, Kraków: Ridero, 2025, s. 96-97, ISBN 978-83-8414-021-5 (pol.).
- 1 2 Norman I. Platnick: Gen. Dolichothele Mello-Leitão, 1923. [w:] The World Spider Catalog [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2024-01-17].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Irene Soliz Revollo, Pedro Ismael da Silva, Rogério Bertani. Two new Dolichothele Mello-Leitão, 1923 species from Brazil and Bolivia (Araneae, Theraphosidae). „ZooKeys”. 724, s. 1-20, 2017. DOI: 10.3897/zookeys.724.20680.
- ↑ José Paulo Leite Guadanucci, Chapter 3. Ischnocolinae and Schismatothelinae, [w:] Fernando Pérez-Miles (red.), New World Tarantulas. Taxonomy, Biogeography and Evolutionary Biology of Theraphosidae, „Zoological Monographs”, 6, Springer Nature Switzerland AG, 2020, s. 86-91, DOI: 10.1007/978-3-030-48644-0, ISBN 978-3-030-48644-0, ISSN 2523-3912.