Długoprzędka czarnogłowa
| Dolichothele camargorum | |
| Revollo, da Silva et Bertani, 2017 | |
_Figures_28%E2%80%9335_(cropped).jpg) Samiec | |
_Figures_28%E2%80%9335_(cropped).jpg) Samica | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Infrarząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Ischnocolinae |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
długoprzędka czarnogłowa |
Długoprzędka czarnogłowa[1] (Dolichothele camargorum) – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Endemiczny dla rejonu Amazonii.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2017 roku przez Irene Soliz Revollo, Pedra Ismaela da Silvę i Rogéria Bertaniego[2][3] na łamach „ZooKeys”. Jako lokalizację typową wskazano Monte Negro na terenie brazylijskiego stanu Rondônia. Epitet gatunkowy nadano na cześć lokalnych badaczy, Erneya F. Plessmanna de Camargo i Luisa Marcela Aranhi Camargo[3].
Morfologia
_Figures_28%E2%80%9335_(cropped).jpg)
_Figures_14%E2%80%9318.jpg)
Ptasznik o ciele średnich rozmiarów, mocno obrośniętym szczecinkami[4]. Holotypowy samiec ma prosomę długości 5,6 mm i szerokości 5,2 mm oraz opistosomę (odwłok) długości 6,8 mm i szerokości 4,9 mm, natomiast paratypowa samica ma prosomę długości 10,9 mm i szerokości 8,2 mm oraz opistosomę długości 12,2 mm i szerokości 7,6 mm[3].
Barwa karapaksu u osobników młodocianych i dorosłych samic jest czarna z obrzeżeniem z długich, beżowych szczecinek, u dorosłych samców natomiast brązowa z długimi, beżowymi włoskami, zwłaszcza przy brzegach. Oczy pary przednio-bocznej leżą nieco bardziej z przodu niż przednio-środkowej, a tylno-bocznej nieco bardziej z tyłu niż tylno-środkowej. Jamka karapaksu jest lekko wygięta łukowato i głęboka. Ciemnobrązowe szczękoczułki samca mają osiem odsiebnie coraz większych zębów, a czarne szczękoczułki samicy dziewięć takich zębów; ponadto u obu płci występują drobne ząbki u nasady, natomiast brak jest rastellum. Barwa wargi dolnej, szczęk i sternum jest brązowa u samicy, a jasnobrązowa u samca[3].
Odnóża u osobników młodocianych są z wierzchu szarawe lub brązowawe z czarnymi stopami. U dorosłych samic są one czarne z brązowymi biodrami. U dorosłych samców z kolei są z wierzchu brązowe, z ciemnobrązowym owłosieniem, z jasnobrązowymi biodrami oraz z wąskimi, białawymi obrączkami na wierzchołkach ud, rzepek, nadstopi i goleni. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: IV, I, II, III. Na stopach brak jest pazurków dolnych, a pazurki górne nie mają ząbków[3].
Opistosoma u osobników młodocianych jest z wierzchu brązowa z czarnymi znakami po bokach i czarnym paskiem w tyle. U dorosłych samic jest czarna z wierzchu i brązowa od spodu, a u dorosłych samców z wierzchu ciemnobrązowa z czterema znakami po bokach, a od spodu brązowa[3].
Genitalia samicy mają parę dość krótkich, dłuższych niż szerokich, prostokątnych spermatek z czterema płatami na szczycie. Nogogłaszczki samca cechują się gruszkowatym bulbusem z dłuższym od tegulum, krótszym niż u długoprzędki brunatnej i chudszym niż u długoprzędki boliwijskiej, u nasady gwałtownie zwężonym, a w części odsiebnej zakrzywionym embolusem z małym kilem przedwierzchołkowym. Poza tym samiec ma pierwszą parę odnóży o lekko zakrzywionym nadstopiu oraz o pośrodkowym haku (ostrodze) goleni z dłuższą gałęzią tylno-boczną, opatrzoną w połowie długości kolcem i nierozszerzoną w części odsiebnej, a gałęzią przednio-boczną krótszą od stykającego się z nią kolca[3].
Ekologia i występowanie
Pająk ten zasiedla pozostałości formacji cerrado w regionie Amazonii[3].
Gatunek neotropikalny, południowoamerykański, znany z brazylijskiego stanu Rondônia i boliwijskiego departamentu La Paz[3].
Przypisy
- ↑ Dominik M. Szymański i inni, Ptasznikowate (Theraphosidae). Etymologia nazw naukowych i propozycja nazw zwyczajowych, Kraków: Ridero, 2025, s. 96-97, ISBN 978-83-8414-021-5 (pol.).
- ↑ Norman I. Platnick: Gen. Dolichothele Mello-Leitão, 1923. [w:] The World Spider Catalog [on-line]. American Museum of Natural History. [dostęp 2024-07-28].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Irene Soliz Revollo, Pedro Ismael da Silva, Rogério Bertani. Two new Dolichothele Mello-Leitão, 1923 species from Brazil and Bolivia (Araneae, Theraphosidae). „ZooKeys”. 724, s. 1–20, 2017. DOI: 10.3897/zookeys.724.20680.
- ↑ José Paulo Leite Guadanucci, Chapter 3. Ischnocolinae and Schismatothelinae, [w:] Fernando Pérez-Miles (red.), New World Tarantulas. Taxonomy, Biogeography and Evolutionary Biology of Theraphosidae, „Zoological Monographs”, 6, Springer Nature Switzerland AG, 2020, s. 86–91, DOI: 10.1007/978-3-030-48644-0, ISBN 978-3-030-48644-0, ISSN 2523-3912.