Dennis Hull

Dennis Hull

Dennis Hull w barwach Chicago Blackhawks (1977)
Pełne imię i nazwisko	Dennis William Hull
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1944 Point Anne
Obywatelstwo	Kanada
Wzrost	183 cm
Pozycja	napastnik (lewoskrzydłowy)
Uchwyt	lewy
Kariera juniorska
Lata Klub 1960–1962 St. Catharines Teepees 1962–1964 St. Catharines Blackhawks
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1964–1965 Chicago Black Hawks 1001 (331) 1965–1966 St. Louis Braves 45 (13) 1977–1978 Detroit Red Wings 62 (5) W sumie: 1108 (349)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1974–1976  Kanada 4 (2)

Dennis William Hull (ur. 19 listopada 1944 w Point Anne) – kanadyjski hokeista grający na pozycji napastnika (lewoskrzydłowego), reprezentant kraju, nauczyciel akademicki. Brat Bobby'ego, stryj Bretta.

Dennis Hull urodził się w prowincji Ontario jako jeden z 11 dzieci Leny z d. Cook i Roberta, brygadzisty firmy cementowej^[1]. Miał starszego brata Bobby'ego (1939–2023), również hokeistę, który zyskał pseudonim Złoty Strumień (The Golden Jet).

Dennis Hull karierę sportową rozpoczął w 1960 roku w występującym w juniorskiej lidze OHA St. Catharines Teepees, w którym grał do 1962 roku. Następnie w latach 1962–1964 był zawodnikiem St. Catharines Blackhawks, w którym w sezonie 1963/1964 został wybrany do Drużyny Gwiazd OHA, dzięki czemu zwrócił na siebie uwagę władzom klubu ligi NHL, Chicago Blackhawks, którego gwiazdą był jego brat, Bobby, z którym grał razem w klubie do końca sezonu 1971/1972 (z krótką przerwą w sezonie 1965/1966 reprezentował barwy klubu ligi CHL St. Louis Braves). Razem dwukrotnie dotarli do finału Pucharu Stanleya (1965, 1971) oraz trzykrotnie grali w Meczu Gwiazd NHL (1969, 1971, 1972)^[2].

Najlepszy w okresie w karierze miał w pierwszej połowie lat 70., kiedy grał w jednej linii z Pit Martinem w środku oraz z Jimem Pappinem z prawej strony, która była uważana za jedną z najlepszych w lidze NHL^[3]. Najlepszy sezon w karierze miał w sezonie 1972/1973, kiedy jego brat Bobby był już zawodnikiem występującego w lidze WHA Winnipeg Jets. W fazie zasadniczej zdobył 90 punktów (39 goli, 51 asyst) oraz spędził 27 minut na ławce kar w 78 meczach, natomiast w fazie play-off, w której dotarł do finału Pucharu Stanleya (przegrana rywalizacja 4:2 z Montreal Canadiens), rozegrał 16 meczów, w którym zdobył 24 punkty (9 goli, 15 asyst), co dało mu 2. miejsce w klasyfikacji (za Yvanem Cournoyerem z Montreal Canadiens) oraz spędził 4 minuty na ławce kar. Ponadto został wybrany do drugiej drużyny gwiazd NHL. Potem jeszcze dwukrotnie był uczestnikiem Meczu Gwiazd NHL (1973, 1974)^[2].

Po sezonie 1976/1977 przeszedł do Detroit Red Wings, w którym po sezonie 1977/1978 zakończył karierę sportową.

W trakcie kariery sportowej zyskał pseudonim Srebrny Strumień (The Silver Jet).

Dennis Hull w 1972 roku został powołany do reprezentacji Kanady na Summit Series (seria meczów Team Canada z reprezentacją ZSRR), jednak kiedy jego brat Bobby został wykluczony z udziału w imprezie z powodu przejścia do ligi WHA, Dennis chciał w ramach wsparcia dla swojego brata zbojkotować imprezę, jednak ten przekonał go do udziału w imprezie, i tym samym zastąpił Vica Hadfielda na lewym skrzydle i grał na jednej linii z Jeanem Ratelle i Rodem Gilbertem. Łącznie w imprezie rozegrał 4 mecze, w których zdobył 4 punkty (2 gole, 2 asysty) oraz spędził 4 minuty na ławce, a Team Canada wygrała rywalizację: 4 zwycięstwa, 1 remis, 3 porażki^[3].

Dennis Hull po zakończeniu kariery sportowej powrócił do St. Catharines w prowincji Ontario, gdzie rozpoczął studia na Brock University na kierunku historii i wychowania fizycznego, które ukończył z tytułem magistra, po czym wykładał na Ridley College w tym samym mieście, potem został dyrektorem sportowym na Illinois Institute of Technology w Chicago.

Obecnie wraz ze swoim bratem Garym prowadzi farmę bydła w hrabstwie Northumberland w prowincji Ontario. Później został zauważony jako mówca publiczny i komik. W 1998 roku wydał swoją książkę pt. "The third best Hull : I should have been fourth but they wouldn't let my sister Maxine play", która zawiera zabawne i często przezabawne wspomnienia z jego kariery sportowej.

Zaprzyjaźnił się z legendarnym radzieckim bramkarzem, Władysławem Tretiakiem, przeciwko któremu grał podczas Summit Series w 1972 roku, często wspominając:

Udzielał się także jako konferansjer w San Jose Sharks.

• Dennis Hull: The third best Hull : I should have been fourth but they wouldn't let my sister Maxine play. Toronto: ECW Press, 1998. ISBN 978-1-55490-360-3. Brak numerów stron w książce

• Dennis Hull w bazie NHL (ang.)
• Dennis Hull w bazie Eliteprospects.com (ang.)
• Dennis Hull w bazie Hockey-Reference.com (ang.)
• Dennis Hull w bazie The Internet Hockey Database (ang.)