Dietrich Benner
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: pedagogika, filozofia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1965 |
| Habilitacja |
1970 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet w Bonn |
Dietrich Benner (ur. 1 marca 1941 w Neuwied) – niemiecki pedagog i filozof, profesor Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie[1][2].
Życiorys
Studiował w Bonn oraz Wiedniu następujące dyscypliny: filozofię, pedagogikę, germanistykę i historię. W 1965 doktoryzował się na podstawie rozprawy Theorie und Praxis. Systemtheoretische Betrachtungen zu Hegel und Marx. Habilitował się u prof. Josefa Derbolava w 1970. W następnych latach pracował jako profesor pedagogiki na różnych uniwersytetach (Bonn, Moguncja, Klagenfurt i Zurich). Od 1991 jest związany z Uniwersytetem Humboldtów w Berlinie. Był tam dwukrotnie dziekanem Wydziału Filozoficznego[2].
Od 1990 do 1994 był przewodniczącym Deutsche Gesellschaft für Erziehungswissenschaft (Niemieckiego Towarzystwa Nauki o Wychowaniu)[2].
Publikacje
- Hauptströmmungen der Erziehungswissenschaft (1973),
- Die Pädagogik Herbarts (1986),
- Allgemeine Pädagogik (1987),
- Historisches Wörterbuch der Pädagogik (2004)[2].