Dobrowo (jezioro)

Dobrowo
Położenie
Państwo

 Polska

Region

Pojezierze Ińskie

Wysokość lustra

104,5 m n.p.m.

Morfometria
Powierzchnia

3,52 ha

Wymiary
 max długość
 max szerokość


0,27 km
0,24 km

Położenie na mapie gminy Węgorzyno
Mapa konturowa gminy Węgorzyno, po prawej nieco na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dobrowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dobrowo”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, w centrum znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dobrowo”
Położenie na mapie powiatu łobeskiego
Mapa konturowa powiatu łobeskiego, na dole po prawej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Dobrowo”
Ziemia53°31′29″N 15°39′09″E/53,524722 15,652500

Dobrowojezioro na Pojezierzu Ińskim, położone w woj. zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Węgorzyno. Powierzchnia zwierciadła wody wynosi 3,52 ha[1].

Zbiornik w typologii rybackiej jest jeziorem karasiowym[1]. Administratorem wód Dobrowa jest Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie.

Jezioro znajduje się w zlewni rzeki Brzeźnickiej Węgorzy[2].

Nad północnym brzegiem jeziora przebiega linia kolejowa nr 210, a ok. 100 m dalej znajduje się przystanek kolejowy Wiewiecko.

W 1955 roku zmieniono urzędowo niemiecką nazwę jeziora – Damerow-See, na polską nazwę – Dąbrowno[3]. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych w wykazie hydronimów przedstawiła nazwę Dobrowo[4].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 NB-2 Wody powierzchniowe przeznaczone do bytowania ryb karpiowatych w warunkach naturalnych oraz umożliwiające migrację ryb. Szczecin: Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie.
  2. Arkusz N-33-92-A. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2009-08-07].
  3. M.P. z 1955 r. nr 118, poz. 1571, s. 1900
  4. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 63, ISBN 83-239-9607-5.