Dujker rudoboki

Dujker rudoboki
	Cephalophorus rufilatus
	(Gray, 1846)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Podrząd	przeżuwacze
Infrarząd	Pecora
Rodzina	wołowate
Podrodzina	antylopy
Plemię	dujkery
Rodzaj	Cephalophorus
Gatunek	dujker rudoboki
Synonimy
	Cephalophus rufilatus J.E. Gray, 1846;
	Cephalophus rufilatus J.E. Gray, 1846;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Dujker rudoboki^[2] dawniej: dujker siwopręgi^[3] (Cephalophorus rufilatus) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny wołowatych, zaliczany do grupy dujkerów.

Systematyka

Przeniesiony w 2022 roku z Cephalophus do Cephalophorus na podstawie analiz molekularnych i morfologicznych^[4].

Występowanie i biotop

Gatunek ten zasiedla lasy galeriowe zachodniej i centralnej Afryki.

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane
Długość ciała	60–80 cm
Długość ogona	7–10 cm
Wysokość w kłębie	30–40 cm
Masa ciała	6–14 kg
Dojrzałość płciowa	brak danych
Ciąża	223–245 dni
Liczba młodych w miocie	1
Długość życia	ponad 15 lat

Wygląd

Ubarwienie pomarańczowo-brązowe, z ciemnym pasem biegnącym wzdłuż grzbietu i ciemnoszarymi kończynami. Stosunkowo duże, szerokie uszy od strony zewnętrznej są ciemnobrązowe lub czarne. Rogi występują u przedstawicieli obydwu płci.

Tryb życia

Dujker rudoboki żyje pojedynczo lub w parach zajmując niewielki areał osobniczy. Granice obszaru są znakowane wydzieliną gruczołów przedoczodołowych. Zwierzę żywi się głównie liśćmi i innymi częściami roślin. Notowano jego aktywność o różnych porach doby. Jest bardzo ostrożny, co utrudnia obserwację. Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana. W niewoli zanotowano osobnika, który żył ponad 15 lat.

Rozród

Ciąża trwa 223–245 dni. Młode tuż po porodzie waży ok. 1 kg.

Podgatunki

C. r. rufilatus – Senegal do doliny Szari
C. r. rubidior – od doliny Szari do doliny Nilu

Zagrożenia i ochrona

Gatunek jest poławiany dla mięsa. Nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niskiego ryzyka)^[1].

Bibliografia

Huffman Brent: Cephalophus rufilatus Red-flanked duiker. www.ultimateungulate.com. [dostęp 2007-12-12]. (ang.).
Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Cephalophus rufilatus w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 16 stycznia 2009]

Przypisy

1 2 Cephalophorus rufilatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
↑ E.V. Bärmann, V.G. Fonseca, K. Langen & P. Kaleme. New insights into the taxonomy of duiker antelopes (Artiodactyla: Bovidae) from the eastern Democratic Republic of the Congo, with the formal description of a new genus. „Mammalian Biology”. 102, s. 1793–1809, 2022. DOI: 10.1007/s42991-022-00279-7. (ang.).

[iucn-1] 1 2 Cephalophorus rufilatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-2] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[kracz-3] Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.

[bar&inni-4] E.V. Bärmann, V.G. Fonseca, K. Langen & P. Kaleme. New insights into the taxonomy of duiker antelopes (Artiodactyla: Bovidae) from the eastern Democratic Republic of the Congo, with the formal description of a new genus. „Mammalian Biology”. 102, s. 1793–1809, 2022. DOI: 10.1007/s42991-022-00279-7. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]