Dziękuję bardzo

W 2007 roku Klaus Schulze zrealizował swoje wieloletnie marzenie zapraszając do współpracy Lisę Gerrard^[3]. Jak stwierdził w wywiadzie dla Gazety Wyborczej: „Z Lisą Gerrard chciałem pracować jeszcze w czasach Dead Can Dance. Kiedy usłyszałem jej muzykę do Gladiatora, zacząłem poważnie starać się o spotkanie”^[4].

W lipcu 2008 roku oboje wystąpili na żywo na festiwalu Loreley w Sankt Goarshausen, a 13 listopada 2008 tego samego roku – w warszawskiej Bazylice Ojców Salezjanów. Koncert został zarejestrowany i wydany w roku następnym jako trzypłytowy CD i DVD^[5]. Do wersji audio dołączono także koncert z Schiller Theater z Berlina, który miał miejsce dzień wcześniej, a którego na DVD nie ma^[6]. Tytuł wydawnictwa – Dziękuję bardzo – nawiązuje do pierwszej polskiej trasy Schulzego z lata 1983 roku, podczas której odwiedził on największe miasta. Trasa została udokumentowana albumem Dziękuję Poland, Live '83, a sam kompozytor w przerwie pomiędzy utworami mile ją wspominał^[5].

• Utwory: „Shoreless Two”, „Bazylika NSJ” i „Godspell” zostały zarejestrowane 13 listopada 2008 roku w Bazylice Ojców Salezjanów w Warszawie, natomiast „Shoreless One”, „Ocean of Innocence” i „Spanish Ballerina” – w Schiller Theater w Berlinie
• Klaus Schulze – kompozycja, instrumenty elektroniczne, informacje na okładce
• Lisa Gerrard – teksty, śpiew („Bazylika NSJ”, „Godspell”)
• Tom Dams – miksowanie
• Christian Piednoir, James L. Frachon, Stefan Mingen, Rafał Nowakowski, Angelique Wassink – zdjęcia

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[6]
ArtRock.pl	8++/10[5]
laut.de	[10]
Musikreviews.de	11/15[2]
Prog Archives	[8]

„Dziękuję bardzo to połączenie piękna, wrażliwości i ogromnych emocji tych dwojga artystów, którzy dotychczas odnajdywali swoje inspiracje w zupełnie różnych muzycznych światach” – uważa Łukasz Modrzejewski z magazynu ArtRock.pl^[5].

W ocenie Alexa Hendersona z AllMusic trzypłytowe wydawnictwo Dziekuje Bardzo: Vielen Dank „jest wciągające nie tylko ze względu na wspólne występy Schulzego i Gerrard. Maluje atrakcyjny obraz Schulzego, zarówno z Gerrard, jak i bez niej”. Jako przykład autor dał utwory „Shoreless One” i „Shoreless Two”, które Schulze wykonał na syntezatorze Mini-Moog bez akompaniamentu. Choć instrument w jego rękach brzmi „przestarzale”, to jednak muzykowi „udaje się sprawić, że Mini-Moog ma znaczenie dla ambientowej sceny elektronicznej XXI wieku”^[6].

Ulf Kubanke z laut.de zwrócił w swojej recenzji uwagę na Lisę Gerrard, której „typowa, nieco upiorna obecność natychmiast przyciąga jak magnes zabawne dźwięki tego magika [Schulzego] od gry na klawiaturze. Gerrard czerpie swoje słowa wyłącznie z fantastycznego języka, który wymyśliła w wieku dwunastu lat i od tamtej pory udoskonaliła. W związku z tym szybko zapomina się o roli Schulzego w „Bazylice NSJ”, tworzącego „przyjemną, powściągliwą atmosferę dźwiękową, która doskonale rozprzestrzenia się przed wokalistką, w najlepszym stylu Dead Can Dance. Ale szybsze, klasyczne utwory Schulzego o żywym, szarpanym brzmieniu również sprawdzają się znakomicie”^[10].

Zdaniem Benjamina Feinera z Musikreviews.de na Dziękuję bardzo „Ponownie mamy do czynienia z elegijną, medytacyjną muzyką. Klaus Schulze gra powściągliwie na instrumentach klawiszowych, wysuwając śpiewającą boginię Lisę Gerrard bardziej na pierwszy plan. Generalnie [album jest] nieco trudniejszy niż Rheingold, ale nadal fascynujący, z dobrymi efektami scenicznymi i krótkim dokumentem; Schulzemu po raz kolejny udało się wyprodukować satysfakcjonujące wydawnictwo”^[2].

Jake Cole ze Slant Magazine ocenia, że „ta mieszanka występów w Berlinie i Warszawie pokazuje ich [Schulzego i Gerrard] chemię. Złowieszczy kontralt Gerrard stanowi doskonale urzekające tło dla Schulzego”, przeplatającego swoją muzykę mrocznymi dark wave’owymi stylizacjami Gerrard, znanymi z czasów Dead Can Dance. Przykładem „absolutnej harmonii” obojga artystów jest – zdaniem autora – interpretacja utworu „Bazylika NSJ”^[11].