Dziennik Podróży Lądowych i Morskich
_(66626580)_(cropped).jpg) Winieta numeru 2 (luty 1827) | |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres | |
| Wydawca | |
| Tematyka |
geografia |
| Pierwszy numer |
styczeń 1827 |
| Ostatni numer |
grudzień 1827 |
| Redaktor naczelny |
Michał Dembiński |
.svg.png){kind=small}
Dziennik Podróży Lądowych i Morskich – pierwsze polskie czasopismo turystyczno-geograficzne, miesięcznik, ukazujący się w roku 1827 w Warszawie.
Wydawcą pisma był Michał Dembiński, którego deklarowanym motywem była chęć dostarczenia wiedzy geograficznej polskim czytelnikom, przełamanie bariery wynikającej ze słabej znajomości języków obcych i wreszcie – zapewnienie im godziwej rozrywki. Poznanie obcych krajów i kultur miało się też przyczynić do złagodzenia, wynikających z ignorancji i uprzedzeń, konfliktów międzyetnicznych[1].
Pismo (6 arkuszy formatu octavo w cienkiej tekturowej okładce) ukazywało się pierwotnie nakładem drukarni Księży Pijarów; ostatnie trzy numery (wrzesień-grudzień) wydała drukarnia Onufrego Lątkiewicza. Planowano, że każde trzy numery będą stanowić jeden tom do oprawienia (co trzeci numer miał dodatkową okładkę). W obrębie tomu pismo posiadało ciągłą numerację stron i ciągłą numerację artykułów. Pismo kosztowało 9 złotych w prenumeracie lokalnej, 12 zł – z wysyłką[1].
Przypisy
- 1 2 Andrzej Kotecki. Początki polskiej prasy geograficzno-podróżniczej (1827-1829). „Zeszyty Prasoznawcze”. 37 (1–2), s. 131–140, 1996. Ośrodek Badań Prasoznawczych UJ. Uniwersytet Jagielloński. ISSN 0555-0025.