Dzwonnica Iwana Wielkiego
 nr rej. 771810302110456[1] | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto wydzielone | |
| Rozpoczęcie budowy |
1505 |
| Ukończenie budowy |
1508 |
Położenie na mapie Moskwy  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 55,750833°N 37,618056°E/55,750833 37,618056 | |
| Strona internetowa | |
Dzwonnica Iwana Wielkiego (ros. Колокольня Ивана Великого) – dzwonnica o wysokości 81 metrów położona w kompleksie architektonicznym moskiewskiego Kremla, pełniąca funkcje wspólnej dzwonnicy soborów Archangielskiego, Zaśnięcia Matki Bożej oraz Zwiastowania.
Historia
Pierwsza dzwonnica zbudowana z kamienia stała na tym miejscu w 1329 i stanowiła część cerkwi św. Jana Klimaka pod Dzwonami. Obecna wieża pochodzi z lat 1505–1508, w pierwotnym stanie była jednak o wiele niższa i zwieńczona dwoma ośmiokątnymi szczytami. W latach 1532–1540 połączono dzwonnicę z analogicznym obiektem tego typu wzniesionym dla soboru Zaśnięcia Matki Bożej przez Pietroka Małego Friazina, włoskiego architekta osiadłego w Rosji. Do obecnej wysokości została podniesiona za czasów Borysa Godunowa w 1600, który podejmując tę budowę miał zamiar zatrudnić przy niej setki ludzi przybyłych do Moskwy w ucieczce przed klęską głodu. Po zakończeniu prac wydany został zakaz wznoszenia wyższych obiektów, zniesiony dopiero w XX wieku. W 42 lata później do wieży na polecenie patriarchy Filareta dobudowano przybudówkę noszącą odtąd jego imię. W 1812 wojska francuskie zabrały część dekoracji oraz pierwotny krzyż z dzwonnicy. Krzyż ten według planów Napoleona miał zwieńczyć kopułę paryskiego Pałacu Inwalidów, ostatecznie jednak został zatopiony w którymś z jezior między Dorogobużem a Smoleńskiem w czasie odwrotu Wielkiej Armii[2].
Na wieży znajduje się obecnie zespół 24 dzwonów z różnych okresów (od XV do XIX wieku), z których największym jest Wielki Dzwon Zaśnięcia Matki Bożej z XIX wieku, natomiast najstarszym – Niedźwiedź z 1501. W czasach radzieckich na parterze dzwonnicy usytuowano jedną z galerii muzeum kremlowskiego.
Przypisy
- ↑ Колокольня Ивана Великого. [dostęp 2024-08-10]. (ros.).
- ↑ „W końcu wszystko znajdą”, Express Bydgoski, 5 VIII 2009
Bibliografia
- R. Ver Berkmoes, Moskwa, Bielsko-Biała, Pascal, 2001 ISBN 83-88355-66-X
- J. Noble, A. Humphreys, R. Nebesky, N. Selby, J. King, G. Wesely, Rosja, cz.1 Moskwa i europejskie południe, Bielsko-Biała, Pascal, 1996 ISBN 83-85412-81-6
- W. Iwanow, The Moscow Kremlin, Moskwa, Planeta, 1981