Edmund Kabza
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 kwietnia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 sierpnia 1955 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg.png){kind=small}  | |
Edmund Kabza (ur. 7 kwietnia 1897 w Kowalach, zm. 14 sierpnia 1955 w Bydgoszczy) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w miejscowości Kowale, w rodzinie leśnika Władysława, i Jadwigi z Adamczewskich[1]. W 1916 został wcielony do armii niemieckiej i przydzielony do 46 pułku piechoty w Jarocinie. W latach 1917–1918 walczył na froncie francuskim.
Był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. W czasie powstania wielkopolskiego walczył w szeregach kompanii chodzieskiej[1], a w czasie wojny z bolszewickiej w szeregach Batalionu „Śmierci” przy Dywizji Litewsko-Białoruskiej, a następnie 56 pułku piechoty. 6 sierpnia 1920, jako dowódca 12. kompanii wyróżnił się w walkach pod Gnojnem[2]. Po zakończeniu wojny kontynuował służbę wojskową w 56 pp w Krotoszynie[3][4][5][6]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 60. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W sierpniu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[8]. Do sierpnia 1939 dowodził I batalionem w macierzystym 56 pp.
Zmarł 14 sierpnia 1955 w Bydgoszczy. Został pochowany na Cmentarzu Starofarnym przy ul. Grunwaldzkiej. W 1974 jego prochy zostały sprowadzone na cmentarz parafii św. Jana Chrzciciela w Krotoszynie (sektor 3W-6-11)[9][1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[10] nr 152[11]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[12][13][14][15]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[16][17]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi[18]
Przypisy
- 1 2 3 Łukasz Cichy: Żołnierze Września 1939 : major Edmund Kabza. Polska Press Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, 2017-10-31. [dostęp 2025-03-17].
- ↑ Siuda 1928 ↓, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 284.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 260.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 70.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 584.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 95.
- ↑ Parafia pw. Św. Jana Chrzciciela - wyszukiwarka osób pochowanych [online], krotoszyn36.grobonet.com [dostęp 2021-08-30].
- ↑ Siuda 1928 ↓, s. 47.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-17].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932, s. 381.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-17].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-17].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 64.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-17].
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Stanisław Siuda: Zarys historji wojennej 56-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.