Edward Müller (policjant)
 przodownik PP | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 września 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9–11 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Komenda Główna PP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small} | |
Edward Zygmunt Müller (ur. 12 września 1895 w Krakowie, zm. 9–11 kwietnia 1940 w Kalininie) – przodownik Policji Państwowej, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Sun Fryderyka i Katarzyny ze Stochów urodzony 12 września 1895 w Krakowie[1][2][3]. Ukończył trzy klasy szkoły powszechnej[4]. Przed I wojną światową był czeladnikiem malarskim[2].
Od 25 sierpnia 1914 walczył w szeregach 8. kompanii II batalionu 3 pułku piechoty Legionów Polskich[2]. 28 marca 1917 został wymieniony we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[2]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) kontynuował służbę w 3 pp Polskiego Korpusu Posiłkowego[2]. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) uczestniczył w walkach II Korpusu Polskiego w Rosji[2]. Po 11 listopada 1918 w Wojsku Polskim, w 2 pułku wojsk kolejowych w Jabłonnie[2]. Został zdemobilizowany w stopniu plutonowego[2].
Od 16 marca 1921 w Policji Państwowej[5]. Pełnił służbę na Posterunku PP w Makowie Podhalańskim[2][1]. W 1936 przeniesiony z województwa krakowskiego do Grupy Rezerwy Policyjnej w Warszawie, a w kwietniu 1937 do Szkoły Oficerów PP w Warszawie[5]. 1 stycznia 1938 został mianowany na stopień przodownika[5]. We wrześniu 1939 służył w Komendzie Głównej PP w Warszawie[5][6].
W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Ostaszkowie[6]. 8 lub 9 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego[6]. Między 9 a 11 kwietnia 1940 został zamordowany w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje[6]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje[7].
Był żonaty z Anną z Kołodziejów, z którą miał syna Mariana[4][8].
5 października 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński mianował go pośmiertnie na stopień aspiranta Policji Państwowej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10][1][11]
- Krzyż Walecznych – 30 grudnia 1922 „za czyny orężne w czasie bojów Legionów Polskich”[12][5]
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-26].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 : Müller Edward. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2025-02-26].
- ↑ Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 604, tu urodzony 22 września 1895.
- 1 2 Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 100.
- 1 2 3 4 5 Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 604.
- 1 2 3 4 Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 604.
- ↑ Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. LXXVI.
- ↑ Palwina Bugańska: Edward Zygmunt Müller. Ogrody Wspomnień. [dostęp 2025-02-26].
- ↑ Łojek 2008 ↓, s. 218.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-02-26].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 30 grudnia 1922, s. 951, jako Miller.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Убиты в Калинине, захоронены в Медном : Книга памяти польских военнопленных – узников Осташковского лагеря НКВД, расстрелянных по решению Политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940. Лариса Еремина (red.). T. 2: Биограммы военнопленных M–Я. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-5-3.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej. W: Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 23: Zbrodnia katyńska między prawdą a kłamstwem. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, 2008. ISSN 1426-4064.