Edward Wawrzycki
 | |
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small}  | |
.png){kind=small}
Edward Wawrzycki (ur. 6 grudnia 1896 w Brzeźnicy, zm. 1 sierpnia 1920 pod Mielnikiem) – żołnierz armii austriackiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stanisława i Wandy z Modliszewskich[1]. Uczył się w c. k. Gimnazjum w Sanoku[a]. W 1915 został wcielony do austro-węgierskiego 40 pułku piechoty i skierowany do szkoły oficerskiej w Bacinie. Awansowany na stopień chorążego ze starszeństwem z 1 lipca 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2] i wysłany na front wschodni I wojny światowej. Tam trafił do niewoli rosyjskiej. Przetrzymywany był w obozach w Omsku i Pietropawłowsku[1].
We wrześniu 1918 wstąpił do 5 Dywizji Strzelców Polskich ppłk. Waleriana Czumy. W lutymi marcu 1919 był kurierem Dowództwa WP na Syberii.
W 1919 został oficerem odrodzonego Wojska Polskiego. Na frontach wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów. W sierpniu 1919 na czele trzech kompanii uderzył na tyły 2 pp nieprzyjaciela, rozbił go i otworzył polskiej grupie drogę na Mińsk. W grudniu awansował na stopień porucznika. W lipcu 1920 pod Ostrowiem, na północ od Mińska, jednym plutonem swej kompanii, wśród zamieszania wywołanego pojawieniem się nieprzyjaciela na tyłach baonu, zmusił wroga do odwrotu. 1 sierpnia tego roku poległ pod Mielnikiem, w trakcie walki „na bagnety” I batalionu o wyjście z okrążenia[3][4][b]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5][6][7].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5555 – pośmiertnie, 18 września 1922[6]
- Krzyż Walecznych[1]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[8]
Uwagi
- ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 68, w roku szkolnym 1913/1914 ukończył V klasę.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 157, wg autora utonął w Bugu pod Mielnikiem.
Przypisy
- 1 2 3 Polak (red.) 1991 ↓, s. 157.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 419, 580.
- ↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 37.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 949.
- ↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 48.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922, s. 804.
- ↑ Dz.U. z 1919 r. nr 67, poz. 409
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 580.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2025-03-21].
- XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: nakł. Funduszu Naukowego, 1914.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Czesław Czajkowski: Zarys historii wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.