Edwin Rozenkranz

Edwin Rozenkranz

Data i miejsce urodzenia	2 czerwca 1925 Czatkowy
Data i miejsce śmierci	13 września 1992 Gdańsk
doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: historia ustroju i prawa miast średniowiecznych, archeologia prawna
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1952)
Doktorat	1960 – historia prawa Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Habilitacja	1968 – historia prawa
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Gdański
Odznaczenia

Edwin Leon Rozenkranz (ur. 2 czerwca 1925 w Czatkowach, zm. 13 września 1992 w Gdańsku)^[1] – polski prawnik, historyk prawa, profesor Uniwersytetu Gdańskiego.

Urodził się w rodzinie Leonarda i Weroniki Anny z domu Wąs. Brat Eugeniusza (1926–1965) oraz Eugenii (ur. 1932). Ukończył szkołę powszechną w roku 1937^[1].

W momencie wybuchu II wojny światowej uczył się w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskim w Tczewie^[2]. Jego rodzina została wysiedlona do Lublina, gdzie na tajnych kompletach ukończył trzecią klasę gimnazjum. W 1943 r. przeniósł się do Warszawy i podjął działalność konspiracyjną^[1]. Jako żołnierz AK (ps. „Kamień”) batalionu „Gozdawa” walczył w powstaniu warszawskim^[3].

Po wojnie wrócił na Pomorze, w 1948 r. zdał maturę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku-Nowym Porcie. W 1952 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Tam też w 1960 r. obronił rozprawę doktorską pt. „Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia”^[1]. Był uczniem poznańskiego profesora Zdzisława Kaczmarczyka.

Już jako doktor został zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 r. na podstawie rozprawy „Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich” uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych^[1][3]. Był jednym z organizatorów Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego^[1]. Od 1973 r. kierował Zakładem, a od 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. W 1984 r. został zatrudniony na stanowisku profesora Uniwersytetu Gdańskiego. Procedurę nadania tytułu profesora zwyczajnego przerwała jego śmierć 13 września 1992 r. Uczniem i następcą prof. Rozenkranza jest Tadeusz Maciejewski^[4].

Edwin Rozenkranz był autorem wielu publikacji o tematyce historyczno-prawnej, historycznej, numizmatycznej, filozofii prawa, przekładów z języków obcych oraz recenzji^[5], które były publikowane również w Niemczech, Holandii, Francji i Włoszech^[2].

Od 1956 r. był mężem Izabeli z domu Lisickiej (1926–1995), sanitariuszki w powstaniu warszawskim ps. „Cyprys”. Ojciec Andrzeja (ur. 1957) i Leonarda (ur. 1960)^[1].

Zmarł w Gdańsku, pochowany 17 września 1992 na cmentarzu Srebrzysko (rejon IX, kwatera Taras III Wojskowy, na skarpie)^[6].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (25 września 1985)
• Krzyż Walecznych (Londyn, 30 grudnia 1949)
• Medal Wojska (Londyn, 15 sierpnia 1948)
• Złoty Krzyż Zasługi (1981)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (16 czerwca 1982)
• Brązowy Krzyż Zasługi (1956)
• Krzyż Armii Krajowej (Londyn, 10 listopada 1983)
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal Rodła (30 listopada 1988)
• Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” z Rozetą i Mieczami
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1965)
• Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość”
• Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza”
• Odznaka honorowa „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”

Źródło:^[1][2]

• tytuł Zasłużonego dla Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego (1983)^[1]
• Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” (1983)^[7]