Emanuel Quirini

Emanuel Franciszek Quirini
Ilustracja
Emanuel Franciszek Quirini
major żandarmerii major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1895
Milówka

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

10 Dywizjon Żandarmerii
7 Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

p.o. kwatermistrza
zastępca dowódcy dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Emanuel Franciszek Quirini (ur. 18 stycznia 1895 w Milówce, zm. 30 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major żandarmerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Emanuel Franciszek Quirini urodził się 18 stycznia 1895 roku w Milówce, w powiecie żywieckim ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie pochodzenia włoskiego Mariana i Adeli z domu Schimlerich[2][3]. Był młodszym bratem Eugeniusza (1891–1978), podpułkownika dyplomowanego[4].

Uczył się we Lwowie, w siedmioklasowej 1 Wyższej Szkole Realnej. W latach 1909–1912 był członkiem VII Lwowskiej Drużyny Skautowej, której drużynowym był Henryk Bagiński, a w latach 1912–1914 członkiem IV Lwowskiej Drużyny Strzeleckiej. Od 26 sierpnia 1914 roku walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 grudnia 1915 roku złożył maturę. Następnie pełnił służbę w 5 pułku piechoty, w stopniu sekcyjnego. 9 lutego 1917 roku został przeniesiony do Żandarmerii Polowej Legionów Polskich, jako szeregowiec żandarmerii[5]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, służył w Dowództwie Żandarmerii Polowej Polskiej Siły Zbrojnej[6].

W listopadzie 1918 roku, w stopniu wachmistrza żandarmerii, został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wydziału Żandarmerii Sztabu Generalnego, na stanowisko kierownika kancelarii. 17 października 1919 roku został mianowany podporucznikiem w żandarmerii z dniem 1 października 1919 roku[7]. 1 maja 1920 roku awansował na porucznika, a 15 sierpnia 1920 roku na rotmistrza. We wrześniu 1920 roku został komendantem Kadry Dywizjonu Żandarmerii Polowej w Modlinie. Funkcję tę sprawował krótko. Przeniesiony do Warszawy przez kilka miesięcy był referentem personalnym tamtejszej Kadry Żandarmerii Polowej. Od marca do lipca 1921 roku dowodził 5 szwadronem Dywizjonu Żandarmerii Polowej Etapowej Nr 6 w Krzemieńcu. Potem służył kolejno w Równem i Noworadomsku. W 1922 roku ukończył kurs oficerski w Centralnej Szkole Żandarmerii w Grudziądzu. 1 czerwca 1922 roku, po półrocznej służbie w 4 dywizjonie żandarmerii w Łodzi, został zwolniony do rezerwy. 19 października 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[8]. Faktycznie, dekretem L. 18622/V.P.B. Naczelnego Wodza z 16 maja 1922 roku został pozbawiony stopnia oficerskiego na mocy orzeczenia Sądu Honorowego Wielkopolskiej Szkoły Podoficerów Nr 2[9].

27 czerwca 1926 roku został powołany do służby czynnej, jako oficer rezerwy, i przydzielony do 6 dywizjonu żandarmerii we Lwowie na stanowisko oficera do zleceń. 4 marca 1928 roku, jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej, został przemianowany z dniem 1 stycznia 1928 roku na oficera zawodowego, w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1926 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii oraz przydzielony do 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[10][11][12]. Następnie został przeniesiony do 6 dywizjonu żandarmerii. Pełnił służbę w Tarnopolu i we Lwowie. 3 maja 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 7 dywizjonu żandarmerii w Poznaniu[1]. Na majora awansował ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku[3] i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[8][13].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku, w czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli sowieckiej. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku[1]. 28 kwietnia 1940 roku przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[1] – lista wywózkowa 052/4 z 27 kwietnia 1940 roku[1][3]. Został zamordowany 30 kwietnia 1940 roku w Katyniu[1][3] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[14][15]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[16][17][18], jednak Emanuel Franciszek Quirini nie został zidentyfikowany.

Był bezdzietnym kawalerem[3].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku[20] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 375.
  2. ↑ Eugeniusz Quirini ↓, tu podano, że nazwisko panieńskie matki brzmiało „Schimlovich”.
  3. 1 2 3 4 5 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 514.
  4. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  5. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.301a, s. 15.
  6. ↑ Janina Snitko-Rzeszut, Emanuel Franciszek Quirini, s. 417.
  7. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, poz. 3678.
  8. 1 2 J. Snitko-Rzeszut, Emanuel ..., op. cit., s. 417.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 10 czerwca 1922 roku, s. 406.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 77
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 671, 676.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 289, 794.
  13. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 282, 836.
  14. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-02-21] (pol.).
  15. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  16. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2025-02-21] (pol.).
  17. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2025-02-21] (pol.).
  18. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2025-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06] (pol.).
  19. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  20. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 20 [dostęp 2025-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, Nr 104 z 17 kwietnia 1931.
  23. 1 2 Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 282.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.