Enno von Conring

Enno von Conrig

Generalmajor
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1829 Czachowo
Data i miejsce śmierci	28 maja 1886 Wiesbaden
Przebieg służby
Lata służby	1848-1882
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego
Jednostki	81. Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	Powstanie badeńskie Wojna prusko-austriacka Wojna francusko-pruska
Odznaczenia

Enno Wilhelm Ferdinand von Conring (ur. 17 maja 1829 w Czachowie, zm. 28 maja 1886 w Wiesbaden)^[1] – był generałem-majorem Armii Cesarstwa Niemieckiego.

Enno był synem właściciela ziemskiego z Czachowa Justusa von Conringa (1792–1880). Jego matką była Karoline von Conring, z domu von der Lühe (1801–1883). Jego starszym bratem był urodzony w Łobzie pruski generał-porucznik Gustav von Conring (1825–1898). Enno von Conring był żonaty. 4 stycznia 1872 w Hamburgu poślubił Angelikę de los Angelos Störzel (1850-1920). Enno miał troje dzieci syna Friedricha Franza (1873–1965), który był pisarz i dwie córki Marię (ur. 1874) i Carmen (ur. 1875)^[2].

Po ukończeniu wojskowego instytutu szkoleniowego w Schwerinie został przydzielony do Pułku Grenadirtów Gwardii Meklemburgii-Schwerinu w stopniu Portepeefähnrich. Podczas wiosny ludów, kwietniu 1848, brał udział w bitwach pod Waldmichelbach i Ladenburgiem. W 1849 uczestniczył w tłumieniu rewolucji badeńskiej. W 1857 roku, po trzech latach nauki, ukończył Pruską Akademię Wojenną w Berlinie i został awansowany na porucznika (niem. Premiereleutnant). Od września 1861 roku do końca marca 1866 roku Conring służył jako kapitan i oficer pruskiego sztabu generalnego. Następnie został przydzielony do 2. Pułku Piechoty na stanowisko dowódcy kompanii. Wraz z 2. Pułkiem uczestniczył w wojnie niemieckiej.Po zakończeniu konfliktu, w 1867 został mianowany adiutantem skrzydłowym Wielkiego Księcia Meklemburgii-Schwerinu.W październiku 1868 otrzymał awans na stopień majora. Za udział w wojnie francusko-pruskiej odznaczony Krzyżem Żelaznym I Klasy i Meklemburskim Krzyżem Zasługi Wojskowej. Po awansie na pułkownika (niem. Oberst) został, w maju 1876 roku, dowódcą 81. Pułku Piechoty we Frankfurcie nad Menem^[3]. Po jesiennych ćwiczeniach w 1880 roku Conring doznał zaburzeń nerwowych i został tymczasowo urolopowany. Ponieważ po dwóch długich pobytach [uzdrowisko]]wych nie nastąpiła poprawa został zwolniony z wojska. W 1882 przeszedł w stan spoczynku w stopniu generała majora (niem. Generalmajor).

Odznaczenia Enno von Conringa to między innymi^[4]:

• Order Orła Czerwonego III klasy ze wstęgą
• Order Królewski Korony III klasy z liśćmi dębu
• Krzyż Żelazny I klasy
• Kawaler I klasy Orderu Ludwika (Hesja)
• Komandor II klasy Orderu Zasługi Filipa Wspaniałomyślnego (Hesja)
• Komandor Orderu Korony Wendyjskiej (Meklemburgia)
• Krzyż Zasługi Wojskowej I klasy (Meklemburgia)
• Kawaler Orderu Leopolda (Austro-Węgry)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Komandor II klasy Orderu Ernestyńskiego z mieczami (Saksonia)
• Krzyż Zasługi I klasy z mieczami (Schwarzburg)

• Hermann Arnold: Stammliste der Offiziere des 6. Thüringischen Infanterie-Regiments Nr. 95 nebst Stammtruppenteilen, vom 18. Februar 1807 ab. Gotha 1900, s. 159.
• Offizier-Stammliste des Königin Elisabeth Garde-Grenadier-Regiements Nr. 3. E.S. Mittler & Sohn, Berlin 1910, s. 96–97.
• Kurt von Priesdorff: Soldatisches Führertum. Band 10, Hanseatische Verlagsanstalt Hamburg, o. O. [Hamburg], o. J. [1942], DNB 986919810, s. 460–461.
• Gothaisches Genealogisches Taschenbuch der Briefadeligen Häuser. 1918. Zwölfter Jahrgang, Justus Perthes, Gotha 1917, s. 123.
• Gothaisches Genealogisches Taschenbuch der Freiherrlichen Häuser. 1914. Vierundzechzigster Jahrgang, Justus Perthes, Gotha 1913, s. 961–962.
• Gothaisches Genealogisches Taschenbuch der Briefadeligen Häuser. 1919. Dreizehnter Jahrgang, Justus Perthes, Gotha 1918, s. 534.