Episode Six

Episode Six – brytyjski zespół pop-rockowy działający w latach 1964–1974.

Zespół Episode Six powstał w lipcu 1964 roku w wyniku połączenia grup muzycznych The Lightnings i The Madisons^[1][2], których członkowie zakończyli właśnie naukę w Harrow County Grammar School w Harrow^[2]. Ze strony pierwszej z nich w skład Episode Six weszli wokalista Andy Ross, gitarzysta i wokalista Graham Carter-Dimmock (występował również jako Graham Ross) oraz organistka i wokalistka Sheila Carter-Dimmock, siostra Grahama (występowała również jako Sheila Carter). Członkami drugiej grupy, którzy związali się z nowym zespołem byli gitarzysta Tony Lander, basista i wokalista Roger Glover (występujący również jako David Glover) i perkusista Harvey Shield^[1][2]. Ich menadżerem został Helmut Gordon^[2], menadżer grupy The Tours, która przybrała potem nazwę The Who^[2][3].

W kwietniu 1965 roku zespół otrzymał propozycję koncertowania przez miesiąc we frankfurckim^[4] klubie Arcadia^[2], w związku z czym Glover zrezygnował z nauki w Hornsey College of Art^[4]. Episode Six występowało tam od godz. 19 do 3 w nocy z piętnastominutową przerwą na każdą godzinę^[2]. W trzecim tygodniu pobytu w Niemczech Glover doznał pęknięcia wyrostka robaczkowego, w wyniku czego gaża zespołu na czas jego nieobecności została obniżona^[5].

Po powrocie do Wielkiej Brytanii zespół opuścił Ross^[6], który w maju 1965 roku zawarł małżeństwo i porzucił karierę muzyczną^[1][7]. W maju^[6] bądź czerwcu jego miejsce zajął Gillan^[8], występujący od grudnia 1964 roku z grupą Wainwright's Gentlemen, grającą w tych samych pubach i klubach co Episode Six^[6]. W tym samym czasie obowiązki Gordona, który porzucił działalność muzyczną^[3], przejęła jego asystentka Gloria Britstow (obecna wcześniej na jednym z koncertów Wainwright's Gentlemen^[9])^[6][10], a Episode Six podpisało, za pośrednictwem firmy Dick Katz/Harold Davidson Ltd^[11], kontrakt z wytwórnią Pye Records (zespół otrzymywał 0,75% zysków ze sprzedaży płyt^[12] oraz gwarancję zysku w wysokości 30 tys. funtów do końca pierwszego roku obowiązywania kontraktu^[13]). Ku niezadowoleniu muzyków, trzy pierwsze single nagrane zostały przez muzyków sesyjnych, a członkowie Episode Six zrealizowali jedynie partie wokalne^[6][14]. Zespół prowadził w tym czasie zatrudniające pełnoetatową sekretarkę biuro mieszczące się przy Aylesford St. w londyńskiej dzielnicy Pimlico. Funkcjonował również fanklub^[2][15] wydający biuletyn^[16]. Bez porozumienia z Pye Records zespół ogłaszał się reklamami o fikcyjnych treściach takich jak: „Episode Six – (wkrótce) zagoszczą pod skrzydłami firmy Decca”^[17].

Zespół zyskał popularność jako grupa koncertowa^[18], występując m.in. w londyńskim klubie Establishment^[4], podczas trasy z Dusty Springfield jesienią 1966 roku^[4] (cztery minuty podczas na początku pierwszej, oraz siedem minut na początku drugiej części występu Springfield^[12][19]) oraz w hamburskim klubie Star-Club (do siedmiu razy w ciągu wieczora, na pół godziny, pomiędzy innymi występami)^[19]. Nie odniósł sukcesu fonograficznego poza Libanem^[19][20] (trzy single w Top 10), w którego stolicy koncertował w grudniu 1966 roku^[19], kupując za honorarium mikrobus^[4] marki Commer^[21]. We wrześniu tego roku Episode Six opuścił Shield, który postanowił związać się z grecką tancerką poznaną w Bejrucie. Zastąpił go grający wcześniej w The Pirates^[22] John Kerrison, który zrezygnował w czerwcu 1968 roku. Jego miejsce zajął Mick Underwood^{[4][23][24][25]}. W drugiej połowie 1967 roku powstała stacja radiowa BBC Radio 1^[26], a Episode Six w okresie od października 1968 do czerwca 1969 roku^[16] ośmiokrotnie występował w tamtejszej, nadawanej na żywo audycji Radio One Club^[27], nagrywanej m.in. w londyńskim Paris Theatre^[16]. Utwory zespołu nadawane były również przez pirackie stacje radiowe^[2][28] Radio Caroline^[28] i Radio London^[4][28], których prezenter Tony Blackburn kilkukrotnie występował z Episode Six jako wokalista^[15]. Zespół wystąpił również w programie Ready Steady Go!^[29].

W kwietniu 1969 roku zespół przystąpił do pracy nad nigdy nieukończonym debiutanckim albumem o roboczym tytule The Stroy So Far. W tym czasie Glover skłaniał się do założenia zespołu grającego muzykę folkową. Z kolei Gillan i Underwood zamierzali grać muzykę bardziej rockową^[30], planując zmianę wizerunku oraz nazwę Episode Six^[31]. W tym czasie Ritchie Blackmore, gitarzysta Deep Purple, poszukiwał nowego wokalisty, który zastąpiłby Roda Evansa. Underwood, grający wcześniej z Blackmorem w The Outlaws, zaproponował Gillana. Blackmore i Jon Lord obecni byli podczas koncertu Episode Six 4 czerwca 1969 roku w klubie Ivy Lodge w Woodford^[32][33], pod którego koniec Blackmore dołączył do zespołu na scenie, co nie spotkało się z aprobatą Glovera. Gillan postanowił dołączyć do Deep Purple namawiając do tego samego Glovera, który czuł się jednak związany z muzykami, których znał od czasów szkolnych^[32]. W związku z odejściem wokalisty i basisty menadżerowie Deep Purple, Tony Edwards i John Colletta, wypłacili Britstow 3000 funtów^[34].

Miejsce Gillana i Glovera zajęli Dave Lawson oraz basista Tony Dangerfield. Lander został członkiem The Confederates. Underwood zaczął grać z Quatermass, których członkami byli również klawiszowiec Pete Robinson i basista John Gustafson występujący z Episode Six w ostatnich tygodniach jego działalności^[4].

6 grudnia 2015 roku Glover, Shield, Lander, Gillan, Kerrison, Sheila Carter-Dimmock i Tony Reeve (producent pierwszego singla Episode Six) wystąpili przed około 80 osobami na prywatnym koncercie w północno-zachodnim Londynie z okazji 50. rocznicy nagrania „Put Yourself in My Place”. Graham Carter-Dimmock, mieszkający w Nowym Meksyku, uczestniczył w spotkaniu za pośrednictwem komunikatora internetowego^[35].

(na podstawie materiału źródłowego^{[4][36][37][38]})

Utwór „Gentlemen of the Park” został użyty w ścieżce dźwiękowej filmu Les Bicyclettes de Belsize^[26] wydanej przez Polydor Records w 1969^[4].

Single

• „Put Yourself in My Place”^[a] / „That's All I Want” (Pye, styczeń 1966)
• „When I Hear Trumpets Blow”^[b] / „True Love Is Funny (That Way)” (Pye, kwiecień 1966)
• „Here, There and Everywhere”^[c] / „Mighty Morris Ten”^[d] (Pye, sierpień 1966)
• "I Will Warm Your Heart” / „Incense" (Pye, wydane jako Sheila Carter & Episode Six)
• "Love-Hate-Revenge” / „Baby, Baby, Baby" (Pye, luty 1967)
• "Morning Dew”^[e] / „Sunshine Girl" (czerwiec 1967)
• "I Can See Through You” / „When I Fall In Love" (Pye, październik 1967)
• "Little One” / „Wide Smiles" (MGM, maj 1968, wydane jako Episode)
• "Lucky Sunday” / „Mr. Universe" (Chapter 1, październik 1968)
• "Mozart Versus The Rest”^[f] / „Jak D'Or" (Chapter 1, styczeń 1968)

Kompilacje

• Put Yourself in My Place (PRT, 1987)
• The Roots of Deep Purple – The Complete Episode Six (Sequel, 1991)
• Episode Six Live!!! Radio 1 Club Sessions 68/69 (RPM, 1997)

• IanI. Gillan IanI., Ian Gillan Highway Star: autobiografia, Czerwonak: In Rock, 2018, ISBN 978-83-64373-61-9 .
• DaveD. Thompson DaveD., Deep Purple: Smoke on the Water: opowieść o dobrych nieznajomych, Kraków: Sine Qua Non, 2013, ISBN 978-83-7924-000-5 .
• TomaszT. Szmajter TomaszT., RolandR. Bury RolandR., Deep Purple, Poznań: In Rock, 2009, ISBN 978-83-60157-41-1 .
• WiesławW. Weiss WiesławW., Wielka rock encyklopedia, t. A–E, Warszawa: Iskry, 2000, ISBN 83-207-1658-6 .

• Episode Six w bazie Discogs.com (ang.)
• Historia i składy Episode Six na stronie Deep-purple.net (ang.)
• Dyskografia Episode Six na stronie Deep-purple.net (ang.)
• Lista występów Episode Six w latach 1964–1969 na stronie Garagehangover.com (ang.)