Erazm Grotowski
 tytularny generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Ministerstwo Spraw Wojskowych |
| Stanowiska |
pomocnik szefa departamentu |
| Odznaczenia | |
  .svg.png){kind=small} .png){kind=small}    | |
.png){kind=small}
Erazm Kazimierz Grotowski herbu Rawicz (ur. 20 maja 1865 w Jaworznie, zm. 15 września 1942 w Warszawie) – pułkownik saperów cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys
Był synem Stanisława i Danieli z Jelonkowskich oraz młodszym bratem Bolesława Grotowskiego, profesora w I Gimnazjum Męskim w Rzeszowie. Po ukończeniu szkoły realnej rozpoczął studia na politechnice. Po czterech semestrach przeniósł się do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. W 1886 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do 1 Ciężkiego Dywizjonu w Wadowicach, który 1 stycznia 1894 został przeformowany w 1 Pułk Artylerii Dywizyjnej. W 1896, jako oficer wadowickiego pułku był przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu. Był specjalistą od materiałów wybuchowych i gazów bojowych. W 1914 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału Chemicznego w Komitecie Wojskowo-Technicznym oraz kierownika komisji odbioru masek przeciwgazowych.
W listopadzie 1918 przyjechał z Wiednia do Warszawy i zamieszkał u wdowy Amelii Różyckiej córki Juliana Różyckiego, z którą po zakończeniu wojny z bolszewikami zawarł związek małżeński. Przyjęty do Wojska Polskiego i powołany na stanowisko komendanta zbrojowni w Krakowie. W lutym 1919 powrócił do Warszawy, do Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisko szefa Sekcji Chemicznej w Departamencie VI Artyleryjskim. Zastąpił na tym stanowisku inż. Stanisława Mincewicza. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa, wyznaczony został na stanowisko II pomocnika szefa Departamentu V Uzbrojenia – szefa Sekcji 5 Chemicznej[1]. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[2].
W sierpniu 1921, po przejściu ministerstwa z organizacji wojennej na pokojową, mianowany został pomocnikiem szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. Z dniem 15 lipca 1922 został mianowany II zastępcą generalnego inspektora artylerii[3]. 8 października 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień tytularny generała dywizji[4]. Z dniem 31 października 1924 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał wówczas w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 136[5].
Zmarł 15 września 1942[6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera S-5-7)[6]. Jego żoną była Amelia z domu Różycka (1862-1940)[6].
Awanse
- podporucznik – 1 września 1886
- porucznik – 1 stycznia 1891
- kapitan – 1 maja 1897
- major – 1 listopada 1911
- podpułkownik – 1 maja 1915
- pułkownik – 1 lutego 1918
- generał podporucznik – 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
- generał brygady - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów
- tytularny generał dywizji – 8 października 1924 z dniem przeniesienia w stan spoczynku
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[7][8]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[9]
- Kawaler Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Austro-Węgry)[10]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstędze (Austro-Węgry)[10]
- Odznaka za Służbę Wojskową III Klasy (Austro-Węgry)[10]
- Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry)[10]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)[10]
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 27 marca 1920 roku, s. 229.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 12 sierpnia 1922 roku, s. 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 108 z 12 października 1924 roku, s. 597.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 108 z 12 października 1924 roku, s. 600.
- 1 2 3 Cmentarz Stare Powązki: GROTOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-07].
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.
- ↑ Monitor Polski Nr 100 z 2 maja 1923, s. 6 [online], polona.pl [dostęp 2025-04-26] (pol.).
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 282.
- 1 2 3 4 5 Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. library.hungarciana.hu. [dostęp 2025-03-04]. (niem.).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.