Eugeniusz Lenik

Eugeniusz Lenik

major
Data i miejsce urodzenia	10 sierpnia 1879 Lwów
Data śmierci	?
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Armia Cesarstwa Niemieckiego, Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa

Eugeniusz Lenik (ur. 10 sierpnia 1879 we Lwowie, zm. ?) – polski prawnik, sędzia, major Wojska Polskiego.

Urodził się 10 sierpnia 1879 we Lwowie. W 1898 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Wyższym w Nowym Sączu^[1]. Ukończył studia prawnicze. Przed 1914 pracował jako sędzia w Rzeszowie^[2].

Został oficerem c. i k. armii. Był chorążym rezerwy, po czym w styczniu 1909 mianowany porucznikiem rezerwy w 1 pułku artylerii polnej^[3]. Po wybuchu I wojny światowej od sierpnia 1914 służył w polu w szeregach Armii Cesarstwa Niemieckiego, w tym od maja 1915 w sztabie dywizji bawarskiej, a następnie w 1915 przy 11 Armii Niemieckiej^[2]. W 1916 był w stopniu nadporucznika artylerii^[4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i został przydzielony do Korpusu Sądowego. Został zweryfikowany w stopniu majora rezerwy w korpusie oficerów sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[5][6].

W 1934 roku, jako major pospolitego ruszenia Korpusu Sądowego, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grudziądz^[7].

• Bawarski Order z Mieczami (1915)^[2].
• Saski Medal Zasługi (1915)^[2].
• Najwyższe uznanie za waleczne zachowanie się wobec nieprzyjaciela (1916)^[4].

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1898. Nowy Sącz: 1898, s. 57.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.