Ewa Synowiec (kompozytorka)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Ewa Synowiec (ur. 12 kwietnia 1942 w Krakowie, zm. 6 marca 2021 w Gdańsku[1]) – polska kompozytorka, teoretyczka muzyki, pianistka, pedagożka.
Życiorys
Stwierdzono u niej słuch absolutny oraz talent improwizatorski, dlatego dziadkowie i matka zaczęli ją kształcić muzycznie od 5. roku życia[2]. Uczyła się w szkole podstawowej i w szkole muzycznej od 1949 roku[2]. Uczyła się dwa lata w szkole muzycznej I stopnia w Krakowie, następnie przeniosła się do innej szkoły, gdzie pobierała lekcje gry na fortepianie u Heleny Goślickiej i gry na skrzypcach u J. Webera[2]. Uczyła się następnie w Państwowym Liceum Muzycznym w Krakowie w klasie fortepianu u Ireny Rolanowskiej[2]. Studiowała pianistykę na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie od 1961 do 1967 roku, uczyła się u Ludwika Stefańskiego, ukończyła studia z wyróżnieniem[2]. Od 1964 do 1973 roku studiowała kompozycję u Bogusława Schaeffera[2]. Dzięki stypendium rządu francuskiego, które uzyskała w 1967 roku, studiowała w Paryżu u Suzanne Roche oraz u Vlado Perlemuttera[2].
Pracowała na etacie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie[3]. Następnie pracowała od 1975 roku w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Gdańsku, prowadziła tamże klasę kompozycji oraz zajęcia z teorii muzyki i fortepianu[3]. Uzyskała stanowisko adiunkta w 1976 roku po przewodzie kwalifikowanym z kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie na podstawie utworu Kalejdoskop na zespół smyczkowy[3]. Uzyskała kwalifikacje II stopnia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie na podstawie utworu Sezon w piekle na orkiestrę symfoniczną[3]. Uzyskała stanowisko profesora nadzwyczajnego w 1991 roku[3].
Była członkiem Związku Kompozytorów Polskich od 1975 roku[1], początkowo jako członek kandydat[3].
Nagrody
- wyróżnienie na Konkursie Czerwonej Róży(1966)[2]
- V miejsce w konkursie pianistycznym im. F. Liszta i B. Bartóka w Budapeszcie (1966)[2]
- II nagroda w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Marii Canals w Barcelonie (1968)[2]
- Laur Krakowskich Melomanów za działalność koncertową (1973)[2]
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki III stopnia (1980)[3]
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1990)[3]
Twórczość
Napisała około 200 utworów, tworzyła w duchu awangardowym[3]. Około połowa dzieł stanowi grafiki muzyczne (kompozytorka bardzo słabo widziała[3], zob. notacja graficzna). Jej kompozycje grano m.in. na festiwalu Warszawska Jesień[4]. Napisała pracę pt. Teatr instrumentalny Bogusława Schaeffera, którą wydano w Gdańsku w 1983 roku[5]. Wybrane utwory:
- I kwartet smyczkowy (1966)[6]
- Kwartet »ósemkowy« (1971)[6]
- 72 na 72 instrumenty (1972)[6]
- Syntonia na 58 instrumentów smyczkowych (1976)[6]
- Sinfonietta da camera na 10-15 dowolnych wykonawców (1980)[6]
- Apokalipsa na organy lub blachę (bez waltorni) (1985)[6]
- Quasi modo na klawesyn (1987)[6]
- Elegia dla Matki na fortepian (1995)[5]
- Dziewiętnaście listów do Zmarłej na fortepian (1997)[7]
- 30 Haiku na fortepian (1999)[5]
Przypisy
- 1 2 Zmarła Ewa Synowiec [online], Związek Kompozytorów Polskich [dostęp 2025-03-12].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Błaszkiewicz 2005 ↓, s. 964.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Błaszkiewicz 2005 ↓, s. 965.
- ↑ Gdańskie Centrum Multimedialne, Ewa Synowiec [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta [dostęp 2025-03-12].
- 1 2 3 Błaszkiewicz 2005 ↓, s. 967.
- 1 2 3 4 5 6 7 Błaszkiewicz 2005 ↓, s. 966.
- ↑ Małgorzata Kosińska, Ewa Synowiec [online], Culture.pl, listopad 2007 [dostęp 2025-03-12].
Bibliografia
- Teresa Błaszkiewicz, Synowiec, Ewa, [w:] Marek Chołoniewski, Marek Podhajski, Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki (Gdańsk) (red.), Kompozytorzy polscy 1918-2000: praca zbiorowa, t. 2. Biografie, Prace Specjalne / Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, Gdańsk : Warszawa: Wydawnictwo Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki w Gdańsku ; Akademia Muzyczna im. F. Chopina w Warszawie, 2005, ISBN 978-83-89444-82-0.