Feliks Peto
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Feliks Wincenty Peto |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1898 |
| Data i miejsce śmierci |
24 października 1984 |
| Zawód, zajęcie | |
.jpg) | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small}  | |
Feliks Wincenty Peto (ur. 4 kwietnia 1898 w Brodnicy, zm. 24 października 1984 w Warszawie) – polski kupiec, kapitan broni pancernych rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 4 kwietnia 1898 w Brodnicy, ówczesnym mieście powiatowym rejencji kwidzyńskiej, w rodzinie Władysława i Marii z domu Pilczek[1][2][3]. W latach 1910–1917 uczęszczał do gimnazjum w rodzinnym mieście[1]. 4 stycznia 1917 został wcielony do armii niemieckiej[1]. W czasie rewolucji listopadowej 1918 wrócił do Brodnicy i wstąpił do Straży Ludowej[1].
5 maja 1919 wstąpił do Wojska Polskiego[1]. W czerwcu 1920 został dowódcą wielkopolskiego plutonu samochodów pancernych, późniejszego 2 plutonu samochodów pancernych, który został utworzony w Bobrujsku ze sprzętu zdobytego przez 14 Dywizję Piechoty[4]. Wyróżnił się we wrześniu 1920 w czasie zagonu na Kowel[1]. 18 września 1920 dowódca „wypadowej grupy samochodowej”, major Włodzimierz Bochenek sporządził wniosek na odznaczenie orderem „Virtuti Militari”[1]. Rozkazem Dowództwa 3 Armii nr 1 z 5 lutego 1921 został odznaczony wspomnianym orderem[1]. Na początku 1922 został zdemobilizowany i przydzielony w rezerwie do 10 dywizjonu samochodowego w Przemyślu[5][6]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie oficerów rezerwy samochodowych[7][8]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy[9][10]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu stopień porucznika rezerwy z dniem z 2 stycznia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[11][12][13]. W tym czasie posiadał przydział do Kadry 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy[11][14]. Na stopień kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[13].
Po zwolnieniu z wojska pracował w przedsiębiorstwie swojego ojca w Brodnicy[1]. Mieszkał w Lubawie i Brodnicy[2]. 6 sierpnia 1937 do rejestru handlowego Sądu Okręgowego w Grudziądzu została wpisana Hurtownia Prywatna Wyrobów Państwowego Monopolu Spirytusowego w Brodnicy – F. Peto z siedzibą w Brodnicy przy ul. Mostowej 2[15].
Zmarł 24 października 1984 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C15, rząd 4, grób 16)[16].
Był żonaty z Wiktorią z Kowalskich (1902–1973), z którą miał dwóch synów: Mirosława (ur. 1930) i Wiesława (1933–1981)[1][16][17].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2852 – 3 lutego 1922[18][1][19]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[1][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 16 lutego 1973[21]
12 czerwca 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[2].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Peto Feliks. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.3-312 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-15].
- 1 2 3 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-15].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-15].
- ↑ Magnuski 1993 ↓, s. 16.
- ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 47, Wojska Samochodowe.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 217.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1023.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 935.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1013.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 924.
- 1 2 Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932, s. 114.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 182.
- 1 2 Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 606.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 708.
- ↑ Monitor Polski nr 26, s. 5, obwieszczenia sądowe. 1938-02-03. [dostęp 2025-03-15].
- 1 2 Feliks Wincenty Peto. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2025-03-15].
- ↑ Wiesław Peto. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2025-03-15].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 112.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-15].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-03-15].
- ↑ Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2025-03-16]..
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Druga lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-01-26.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Janusz Magnuski: Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-86028-00-9.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.