Język filipiński

Filipino
Obszar	Filipiny
Liczba mówiących	ok. 25 mln
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki austronezyjskie; Języki malajsko-polinezyjskie; Języki filipińskie; Język filipiński;
Status oficjalny
język urzędowy	Filipiny
Organ regulujący	Komisyon sa Wikang Filipino
Ethnologue	1 narodowy↗
Kody języka
ISO 639-2	fil
ISO 639-3	fil
IETF	fil
Glottolog	fili1244
Ethnologue	fil
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Słownik języka filipińskiego; w Wikisłowniku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino^[2]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalskiego, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich^[1]. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich.

Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin; używa go jako ojczystego około 25 milionów osób.

Nazwa „język filipiński” kładzie nacisk na związek tego języka ze wspólną tożsamością filipińską, nie zaś konkretną grupą etniczną (Tagalami)^[3].

W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z hiszpańskiego i angielskiego^[4].

W przeciwieństwie do wielu innych języków Azji Południowo-Wschodniej (ale podobnie jak np. malajski) filipiński nie jest językiem tonalnym^[5]^[6].

Zobacz też

język cebuański

Przypisy

1 2 M. PaulM.P. Lewis M. PaulM.P., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 17, Dallas: SIL International, 2013–2014 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-13] (ang.).
↑ RenatoR. Perdon RenatoR. (red.), Pocket Tagalog dictionary, Hong Kong: Periplus Editions, 2005, ISBN 978-0-7946-0345-8, OCLC 61252120 (ang.).
↑ Hoogervorst 2024 ↓, s. 234.
↑ RenatoR. Perdon RenatoR., Pocket Tagalog Dictionary: Tagalog-English English-Tagalog, Hong Kong: Periplus Editions, 2002, ISBN 978-1-4629-0983-4, OCLC 1059577060 [dostęp 2023-04-29] (ang.).
↑ Picus SizhiP.S. Ding Picus SizhiP.S., Tone languages, [w:] PhilippP. Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 2: M–Z, New York: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 1117–1120, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 978-1-57958-451-1, OCLC 55679645 (ang.).
↑ CliffC. Goddard CliffC., The Languages of East and Southeast Asia: An Introduction, Oxford: Oxford University Press, 2005, s. 15, ISBN 978-0-19-103733-7, ISBN 0-19-927311-1, ISBN 0-19-924860-5, OCLC 253707960 [dostęp 2023-10-18] (ang.).

Bibliografia

John U.J.U. Wolff John U.J.U., Pilipino Phrasebook, Lonely Planet Publications, 1988 (ang.).
Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 [zarchiwizowane] (pol.).
TomT. Hoogervorst TomT., Language policy and the politics of language, [w:] K. AlexanderK.A. Adelaar, AntoinetteA. Schapper (red.), The Oxford Guide to the Malayo-Polynesian Languages of Southeast Asia, Oxford: Oxford University Press, 2024, s. 225–235, DOI: 10.1093/oso/9780198807353.003.0017, ISBN 978-0-19-880735-3, ISBN 978-0-19-253426-2, OCLC 1449546728 (ang.).

Linki zewnętrzne

Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, Dallas: SIL International [dostęp 2009-12-21] (ang.).

[ethnologue17-1] 1 2 M. PaulM.P. Lewis M. PaulM.P., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Filipino, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 17, Dallas: SIL International, 2013–2014 [zarchiwizowane z adresu 2013-10-13] (ang.).

[2] RenatoR. Perdon RenatoR. (red.), Pocket Tagalog dictionary, Hong Kong: Periplus Editions, 2005, ISBN 978-0-7946-0345-8, OCLC 61252120 (ang.).

[CITEREFHoogervorst2024234-3] Hoogervorst 2024 ↓, s. 234.

[4] RenatoR. Perdon RenatoR., Pocket Tagalog Dictionary: Tagalog-English English-Tagalog, Hong Kong: Periplus Editions, 2002, ISBN 978-1-4629-0983-4, OCLC 1059577060 [dostęp 2023-04-29] (ang.).

[EncyclopediaMZ-5] Picus SizhiP.S. Ding Picus SizhiP.S., Tone languages, [w:] PhilippP. Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 2: M–Z, New York: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 1117–1120, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 978-1-57958-451-1, OCLC 55679645 (ang.).

[6] CliffC. Goddard CliffC., The Languages of East and Southeast Asia: An Introduction, Oxford: Oxford University Press, 2005, s. 15, ISBN 978-0-19-103733-7, ISBN 0-19-927311-1, ISBN 0-19-924860-5, OCLC 253707960 [dostęp 2023-10-18] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]