Filmografia Audrey Hepburn

Audrey Hepburn (1959)

Audrey Hepburn (1929–1993) w trwającej 33 lata karierze występowała w filmach, telewizji i na scenie. Zagrała w 28 produkcjach fabularnych[1]. Pięciokrotnie była nominowana do nagrody Akademii Filmowej[2] i dziewięciokrotnie do Złotego Globu[3], z czego zdobyła jedną statuetkę Oscara[4] i jedną nagrodę Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej[5]. Uznawana jest za jedną z najwybitniejszych aktorek w historii amerykańskiej kinematografii[6][7] oraz ikonę stylu i elegancji[8].

Na dużym ekranie debiutowała w 1948 rolą stewardesy w komedii Holenderski w 7 lekcjach (reż. Charles Huguenot van der Linden)[9]. Występowała również w musicalach wystawianych w teatrach muzycznych na londyńskim West Endzie, m.in. w Sauce Tartare (1949) i w sequelu Sauce Piquante (1950)[10]. W sezonie 1951–1952 grała na Broadwayu w sztuce Gigi, napisanej przez Sidonie-Gabrielle Colette[11]. W 1953 debiutowała w Hollywood, występując u boku Gregory’ego Pecka w komedii romantycznej Rzymskie wakacje (reż. William Wyler)[12]. Po premierze filmu zdobyła status gwiazdy[13], a jej zdjęcia były publikowane na okładkach wielu prestiżowych pism[14]. Kreacja księżniczki Anny przyniosła jej nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej, Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym oraz BAFTĘ dla najlepszej brytyjskiej aktorki[3]. W latach 50. XX wieku występowała u boku największych gwiazd kina; w komedii romantycznej Sabrina (1954, reż. Billy Wilder) zagrała wraz z Humphreyem Bogartem i Williamem Holdenem[15]. W zrealizowanym dwa lata później melodramacie wojennym Wojna i pokój (1956, reż. King Vidor) partnerował jej Henry Fonda[16]. W musicalu Zabawna buzia (1957, reż. Stanley Donen) zagrała z Fredem Astaire’em[17]. Z kolei w komedii romantycznej Miłość po południu (1957, reż. Billy Wylder) wystąpiła wspólnie z Garym Cooperem[18]. Rola siostry Łucji w dramacie Historia zakonnicy (1959, reż. Fred Zinnemann) spotkała się z uznaniem ze strony krytyków, którzy uważali ją za jedną z najważniejszych i najwybitniejszych w dorobku aktorki[19]. Kreacja ta przyniosła jej szereg nominacji oraz nagrody BAFTA i David di Donatello[20].

W latach 60. Hepburn wystąpiła w komedii romantycznej Śniadanie u Tiffany’ego (1961, reż. Blake Edwards)[21], gdzie stworzyła wizerunek, który na trwałe wpisał się do kanonu mody[8], dramacie obyczajowym Niewiniątka (1961, reż. William Wyler)[22], dreszczowcu romantycznym Szarada (1963, reż. Stanley Donen) wraz z Carym Grantem[23], musicalu My Fair Lady (1964, reż. George Cukor)[24], komedii kryminalnej Jak ukraść milion dolarów (1966, reż. William Wyler)[25] oraz w dreszczowcu psychologicznym Doczekać zmroku (1967, reż. Terence Young)[26]. Pod koniec lat 60. wycofała się z przemysłu filmowego na osiem lat[27], poświęcając czas rodzinie i wychowaniu syna[28]. Powróciła na duży ekran w 1976, jednak filmy z jej udziałem zbierały głównie negatywne recenzje[29]. Coraz bardziej ograniczała karierę na rzecz działalności humanitarnej, zostając w 1988 ambasadorem dobrej woli UNICEF[30].

Trzy filmy z jej udziałem były zestawiane w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w amerykańskim box offisie. Dwanaście produkcji, w których wzięła udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara w różnych kategoriach, a pięć z nich zdobyło jedną statuetkę w dowolnej kategorii. Dziesięć filmów z udziałem Hepburn, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[31].

Filmografia

Gregory Peck i Hepburn w filmie Rzymskie wakacje (1953)
Vittorio Gassman i Hepburn w filmie Wojna i pokój (1956)
Hepburn jako Holly Golightly w filmie Śniadanie u Tiffany’ego (1961)
Grant i Hepburn w Szaradzie (1963)
Rok[a] Tytuł Rola Tytuł oryg. / uwagi Źr
1948Holenderski w 7 lekcjachstewardessa linii KLMNederlands in Zeven Lessen, tytuł alt.: Dutch in Seven Lessons; niewym. w czołówce[32]
1951One Wild Oatrecepcjonistka hotelowa[33]
Śmiech w rajuFrieda, dziewczyna z papierosemLaughter in Paradise[34]
Szajka z Lawendowego WzgórzaChiquitaThe Lavender Hill Mob[35]
Opowieści młodych żonEve LesterYoung Wives’ Tale, tytuł. alt.: Fun for Four
Jedziemy do Monte CarloMelissa Walter (wersja angielska)
Linda Farrel (wersja francuska)		Monte Carlo Baby; francuskojęzyczna wersja została wydana pod tytułem Nous irons à Monte Carlo[36]
1952Tajemniczy ludzieNora BrentanoSecret People[37]
1953Rzymskie wakacjeksiężniczka AnnaRoman Holiday[38]
1954SabrinaSabrina Fairchildtytuł alt.: Sabrina Fair/La Vie en Rose[39]
1956Wojna i pokójNatasza RostowaWar and Peace, tytuł alt.: Guerra e pace[40]
1957Zabawna buziaJo StocktonFunny Face[41]
Miłość po południuAriane ChavasseLove in the Afternoon[42]
1959Zielone domostwaRimaGreen Mansions[43]
Historia zakonnicysiostra Łucja (Gabrielle „Gaby” van der Mal)The Nun’s Story[44]
1960Nie do przebaczeniaRachel ZacharyThe Unforgiven[45]
1961Śniadanie u Tiffany’egoHolly GolightlyBreakfast at Tiffany’s[46]
NiewiniątkaKaren WrightThe Children’s Hour, tytuł alt.: The Loudest Whisper[47]
1963SzaradaRegina „Reggie” LampertCharade[48]
1964Kiedy Paryż wrzeGabrielle SimpsonParis When It Sizzles; remake filmu Imieniny Henrietty z 1952[49][50]
My Fair LadyEliza Doolittleadaptacja broadwayowskiego musicalu z 1956[24][51]
1966Jak ukraść milion dolarówNicole BonnetHow to Steal a Million[52]
1967Dwoje na drodzeJoanna „Jo” WallaceTwo for the Road[53]
Doczekać zmrokuSusy HendrixWait Until Dark[54]
1976Powrót Robin Hoodalady MarionRobin and Marian[55]
1979Krwawa liniaElizabeth RoffeBloodline, tytuł alt.: Sidney Sheldon’s Bloodline[56]
1981Śmiechu warteAngela NiotesThey All Laughed[57]
1989Na zawszeHapAlways[58]

Telewizja

Mel Ferrer i Hepburn w odcinku „Mayerling” (1957)
Raymond Massey, Diana Wynyard (siedzi), Judith Evelyn, Mel Ferrer i Hepburn w odcinku „Mayerling” (1957)
Rok Tytuł Rola Informacje Stacja Źr
1950Saturday Night Revueb.d.3 odcinkiBBC Television Service[59]
[60]
[61]
1951Sunday Night TheatreCeliaodcinek: „The Silent Village”[62]
1952Toast of the Townlady Joanna Greyodcinek z 10 lutego[b]CBS[63]
CBS Television WorkshopVirginia Forsytheodcinek: „Rainy Day at Paradise Junction”[63][64]
1954The Colgate Comedy Hourona samaodcinek z 7 marca 1954NBC[64][65]
1957Producers’ ShowcaseMaria Vetseraodcinek: „Mayerling”[66]
1970A World of Liveona samaodcinek specjalny dla UNICEF-u[67][68]
1987Love Among ThievesCaroline DuLacfilm telewizyjnyABC[69][70]
1988American Mastersona samafilm dokumentalny, odcinek: „Directed by William Wyler”PBS[69]
Gregory Peck: His Own Mandokument telewizyjny, data emisji: 24 sierpnia 1988Cinemax[69][71]
1993Ogrody świataprezenterkaminiserial (8 odcinków), tytuł oryg.: Gardens of the World with Audrey HepburnPBS[72]

Scena

London Hippodrome – miejsce, gdzie Hepburn debiutowała w sztuce High Button Shoes i występowała w niej w sezonie 1948–1949

Audrey Hepburn debiutowała na deskach teatru w 1948, występując w roli chórzystki w komedii muzycznej High Button Shoes z tekstami i muzyką Jule’a Styne’a i Sammy’ego Cahna oraz choreografią Jerome’a Robbinsa. Angaż otrzymała jako ostatnia z czternastu aktorek wybranych spośród trzech tysięcy kandydatek. Zarabiała 8 funtów tygodniowo[73]. Przychylne recenzje spowodowały, że dostrzeżono rolę Hepburn, która została zaangażowana przez producenta Cecila Landau do sztuki Sauce Tartare, będącej składanką piosenek i satyrycznych skeczy, cenionych przez angielską publiczność[73]. Spektakl otrzymał pozytywne recenzje, a krytycy chwalili w nich świeżość, dowcip i styl przedstawienia oraz pomysłowe dekoracje i kostiumy[74]. Sukces Sauce Tartare sprawił, że Landau podjął się realizacji sequela Sauce Piquante, którego premiera odbyła się 27 kwietnia 1950. Sztuka została zdjęta z afisza po ośmiu tygodniach, wskutek mniej entuzjastycznych recenzji[75]. W 1951, za namową francuskiej pisarki Sidonie-Gabrielle Colette, zdecydowała się na przyjęcie głównej roli w ekranizacji noweli Gigi z 1944[76]. Premiera odbyła się w Fulton Theatre na Broadwayu 24 listopada 1951. Aktorka zebrała entuzjastyczne recenzje za swoją kreację[77]. W 1954, wraz z przyszłym mężem Melem Ferrerem, występowała w sztuce Ondyna autorstwa Jeana Giraudoux[78]. Hepburn ponownie otrzymała przychylne recenzje krytyków, a jej rolę nagrodzono Tony Award[c][80].

Rok (sezon)TytułRolaTeatrŹr
1948–1949High Button Shoes[d]chórzystkaLondon Hippodrome[73][81]
1949Sauce Tartare[e]Boogie Woogie Yoga Flower, ekspedientka, tancerka klasycznaCambridge Theatre[81][83]
1950Sauce Piquante[f]duch szamana, skrzat, tancerka[75]
1951–1952Gigi[g]GigiFulton Theatre[11][84]
1954Ondyna[h]Ondyna46th Street Theatre[85][86]

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Jest to rok premiery. O ile to możliwe, data premiery narzuca kolejność filmów w tej tabeli.
  2. ↑ Debiut Hepburn jako aktorki w telewizji. Odcinek ten, będący kilkoma epizodami ze sztuki Nine Days a Queen, nadano na żywo w programie rewirowym Toast of the Town[63].
  3. ↑ Nieustanne wywieranie presji przez Ferrera i dziennikarzy spowodowało, że Hepburn zakończyła występy sceniczne, będąc bliską załamania nerwowego[79].
  4. ↑ Przedstawienie wystawiano od 22 grudnia 1948 do 5 maja 1949 (291 razy)[73].
  5. ↑ Przedstawienie wystawiano 433 razy[82].
  6. ↑ Przedstawienie wystawiano przez osiem tygodni[75].
  7. ↑ Sztukę wystawiano od 24 listopada 1951 do 31 maja 1952 (219 razy)[11]. Przedpremierowe pokazy spektaklu miały miejsce od 8 do 22 listopada 1951 w Walnut Street Theatre w Filadelfii w stanie Pensylwania[77].
  8. ↑ Sztukę wystawiano od 18 lutego do 3 lipca 1954 (157 razy)[85].

Przypisy

  1. ↑ Gitlin 2008 ↓, s. 115–116; Heatley 2017 ↓, s. 115–119.
  2. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 27.
  3. 1 2 Heatley 2017 ↓, s. 186–189.
  4. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 95.
  5. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 223.
  6. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 237.
  7. ↑ American Film Institute: Afi’s 50 Greatest American Screen Legends. Amerykański Instytut Filmowy. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-26)]. (ang.).
  8. 1 2 Spoto 2006 ↓, s. 158.
  9. ↑ Woodward 1993 ↓, s. 53–54.
  10. ↑ Paris 2001 ↓, s. 44−45; Spoto 2006 ↓, s. 36−40.
  11. 1 2 3 Spoto 2006 ↓, s. 57, 62, 66.
  12. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 76.
  13. ↑ Woodward 1993 ↓, s. 139.
  14. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 11–12.
  15. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 84.
  16. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 102–104.
  17. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 109.
  18. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 115.
  19. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 135, 141, 145.
  20. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 224; Heatley 2017 ↓, s. 13.
  21. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 158–159.
  22. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 165.
  23. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 174.
  24. 1 2 Spoto 2006 ↓, s. 177–179.
  25. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 189.
  26. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 197.
  27. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 198.
  28. ↑ Woodward 1993 ↓, s. 309−310.
  29. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 212, 216, 218–219.
  30. ↑ Woodward 1993 ↓, s. 353; Spoto 2006 ↓, s. 224–225.
  31. ↑ Audrey Hepburn Movies. [dostęp 2019-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  32. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 34−35.
  33. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 58.
  34. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 42−43.
  35. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 59.
  36. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 11.
  37. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 64.
  38. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 67.
  39. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 72.
  40. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 76.
  41. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 85.
  42. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 86.
  43. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 91.
  44. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 92.
  45. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 95.
  46. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 97.
  47. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 100.
  48. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 103.
  49. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 107; Spoto 2006 ↓, s. 170.
  50. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 106.
  51. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 108.
  52. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 113.
  53. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 137.
  54. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 138.
  55. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 152.
  56. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 154.
  57. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 170.
  58. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 168.
  59. ↑ BBC Television – 15 July 1950. BBC. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-16)]. (ang.).
  60. ↑ BBC Television – 29 July 1950. BBC. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-16)]. (ang.).
  61. ↑ BBC Television – 12 August 1950. BBC. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-16)]. (ang.).
  62. ↑ The Silent Village – BBC Television – 5 August 1951. BBC. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-16)]. (ang.).
  63. 1 2 3 Spoto 2006 ↓, s. 63.
  64. 1 2 Hofstede 1994 ↓, s. 138.
  65. ↑ Heatley 2017 ↓, s. 186.
  66. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 87; Spoto 2006 ↓, s. 122.
  67. ↑ Hofstede 1994 ↓, s. 30.
  68. ↑ Kathleen Fearn-Banks: The A to Z of African-American Television. Scarecrow Press, 2009, s. 494. ISBN 978-0-8108-6348-4. (ang.).
  69. 1 2 3 Woodward 1993 ↓, s. 352.
  70. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 220–221.
  71. ↑ Gerard Molyneaux: Gregory Peck: A Bio-bibliography. Greenwood Publishing Group, 1995, s. 247. ISBN 978-0412605901. (ang.).
  72. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 235.
  73. 1 2 3 4 Spoto 2006 ↓, s. 36.
  74. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 36–37.
  75. 1 2 3 Spoto 2006 ↓, s. 40.
  76. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 53–54.
  77. 1 2 Spoto 2006 ↓, s. 59.
  78. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 90.
  79. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 96.
  80. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 94–95.
  81. 1 2 Woodward 1993 ↓, s. 63–66.
  82. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 39.
  83. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 36−37.
  84. ↑ Gigi – Broadway Play. Internet Broadway Database. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-19)]. (ang.).
  85. 1 2 Ondine – Broadway Play. Internet Broadway Database. [dostęp 2018-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (ang.).
  86. ↑ Spoto 2006 ↓, s. 94.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.