Fiodor Widiajew

Fiodor Aleksiejewicz Widiajew

kapitan
Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1912 Stepnaja Szentała
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1943 Morze Barentsa
Przebieg służby
Lata służby	1932–1943
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna ZSRR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Fiodor Aleksiejewicz Widiajew (ros. Фёдор Алексеевич Видяев; ur. 7 listopada 1912 we wsi Stepnaja Szentała, zaginął 1 lipca 1943 na Morzu Barentsa) – radziecki kapitan, poległy w czasie II wojny światowej. Bohater Związku Radzieckiego^[1].

Widiajew urodził się 7 listopada 1912 w niewielkiej wsi w dzisiejszym obwodzie samarskim. Był etnicznym Mordwinem^[1]. W 1921 z całą rodziną przeniósł się do Murmańska, gdzie skończył szkołę. Wstąpił również do Komsomołu. W 1932 trafił do armii i został wysłany na studia do Leningradu, do Szkoły Marynarki Wojennej, którą ukończył w 1937. W tym samym roku został mianowany dowódcą grupy sterującej okrętu podwodnego we Flocie Północnej. W 1938 jako dowódca brał udział w brawurowej akcji ratowania 4 żołnierzy, dryfujących na krze lodowej^[2].

Latem 1938 został mianowany dowódcą jednostki nawigacyjnej okrętu podwodnego D-2. Rok później, będąc w Leningradzie z powodu jego naprawy, poznał swoją przyszłą żonę, Marię Iwanownę^[2].

Od 1941 Widiajew brał udział w walkach na Morzu Barentsa, początkowo na okręcie podwodnym ShCh-421, a po jego zatonięciu na bliźniaczym ShCh-422. Za udział w licznych kampaniach (podawana jest liczba 19) odznaczony został trzykrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru^[2]. Szacuje się, że okręty dowodzone przez Widiajewa zatopiły 25 okrętów niemieckich^[1].

W swój ostatni rejs Widiajew wypłynął 1 lipca 1943, załoga miała powrócić do portu Polarnyj 25 lipca, jednak okręt zaginął i nigdy nie został odnaleziony^[2]. Przez towarzyszy został zapamiętany jako skromny, uśmiechnięty, trochę nieśmiały^[1]. Pośmiertnie kapitan został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy, który przekazano na ręce żony^[2], za uratowanie alianckich okrętów przez wojskami niemieckimi^[3].

Już w 1943 w mieście Polarnyj przyjaciele Widiajewa postawili jego popiersie za pieniądze, które sami zebrali^[2]. 6 lipca 1964 jego imieniem nazwano miasto zamknięte Urica^[4]. O kapitanie pamięta się również w rodzinnych stronach, regionalne muzeum w Koszkinkach nosi jego imię, a w samej miejscowości w 2013 odsłonięto jego pomnik^[3].