Franciszek Dobosz

Franciszek Dobosz

plutonowy
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1897 Aleksandrowice
Data i miejsce śmierci	4 czerwca 1967 Pogwizdów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	8 pułk ułanów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Policja Państwowa
Odznaczenia

Franciszek Dobosz (ur. 17 sierpnia 1897 w Aleksandrowicach, zm. 4 czerwca 1967 w Pogwizodowe) – żołnierz armii austriackiej, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Franciszka i Anny Marii z Kominków. Absolwent szkoły powszechnej. W młodości pracował w rolnictwie.

W 1915 wcielony do armii austriackiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej jako celowniczy karabinu maszynowego^[1].

W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do szwadronu ciężkich karabinów maszynowych 8 pułku ułanów. W lutym 1919, w stopniu plutonowego, mianowany został dowódcą plutonu karabinów maszynowych. Na froncie wojny polsko-bolszewickiej w bitwie pod Trockiem uniemożliwił nplowi oskrzydlenie prawego skrzydła pułku, w bitwie pod Stanisławczykiem, mimo ciężkich strat w szeregach plutonu, bronił mostu, umożliwiając własnym oddziałom wycofanie się na dogodniejsze pozycje. Walczył też o Korosteń odpierając atak przeważających sił przeciwnika^[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2].

Po zakończeniu działań wojennych został zdemobilizowany. W 1921 wstąpił do Żandarmerii Krajowej w Cieszynie. W Policji Województwa Śląskiego służył w stopniu posterunkowego. We wrześniu 1939 w grupie policjantów maszerował z okolic Cieszyna w głąb kraju. Dostał się do niewoli sowieckiej. Korzystając z zamieszania, uciekł. W okresie okupacji wysłany na przymusowe roboty do Niemiec^[1].

W maju 1945 został komendantem milicji w Simoradzu, a następnie pracował w urzędzie gminnym w Dębowcu. Zwolniony, do 1960 pracował dorywczo jako robotnik^[1]. Zmarł w Pogwizdowie i tam został pochowany^[1].

Żonaty z Joanną Anną z Rojków, dzieci: Lidia, Jan, Stanisław, Józef, Alojzy, Franciszek^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5071

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Tadeusz Śmigielski: Zarys historii wojennej 8-go Pułku Ułanów ks. Józefa Poniatowskiego. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.