Franciszek Rodziewicz (oficer piechoty)

Franciszek Rodziewicz
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1894
Żuprany

Data śmierci

5 sierpnia 1958

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

39 Dywizja Piechoty

Stanowiska

komendant Kwatery Głównej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Franciszek Rodziewicz (ur. 18 lutego[a] 1894 w Żupranach, zm. 5 sierpnia 1958) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 18 lutego 1894 w Żupranach, w ówczesnym powiecie oszmiańskim guberni wileńskiej, w rodzinie Józefa i Józefy z domu Hołubko[2][3]. Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości, a w 1914 progimnazjum w Smorgoniach[4]. Egzamin dojrzałości zdał w 1918 w Mińsku[5].

6 marca 1915 został wcielony do 85 batalionu zapasowego w Moskwie[4]. 15 sierpnia tego roku ukończył Szkołę Praporszczyków w Peterhofie i został wysłany na front[6].

Z dniem 1 marca 1919 został przydzielony do rezerwy oficerów Wojska Polskiego[7]. 5 kwietnia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana ze starszeństwem od 7 listopada 1918, z zaliczeniem do I Rezerwy oraz powołaniem do służby czynnej na czas wojny aż do demobilizacji[8]. Powierzono mu organizację batalionu „Odsieczy Lwowa” w Radomiu, który później został wcielony do 19 pułku piechoty jako III batalion[6][9]. Oddział złożony był z poborowych z powiatu radomskiego i Zamościa[9]. Pomocy przy organizacji oddziału udzielił mu Radomski Komitet Obrony Lwowa[9]. 19 kwietnia 1919 wyjechał z batalionem na front, gdzie walczył z Ukraińcami, a później przeciwko bolszewikom[6]. Wyróżnił się 9 września 1920 w obronie Buska[10][11].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 19 pułku piechoty we Lwowie[12][13]. Po 1924 został przeniesiony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 54. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14], a w następnym miesiącu wyznaczony na stanowisko dowódcy III batalionu[15][16]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 41 Pułku Piechoty w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza[17]. W marcu 1932 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[18][19]. W maju 1933 został przeniesiony z KOP do 79 pułku piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy batalionu[20]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[21], a później przeniesiony w stan spoczynku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku komendanta Kwatery Głównej 39 Dywizji Piechoty. 26 września pod Zamościem dostał się do niewoli niemieckiej. Do 1945 przebywał w Oflagu VII A Murnau[3].

Zmarł 5 sierpnia 1958 i został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu (kwatera 4B, rząd 1)[22].

5 lutego 1921 ożenił się z Henryką z Imbsów (zm. 1969), z którą miał syna Olgierda Henryka (1923–2006), docenta, doktora, dziekana Wydziału Materiałoznawstwa i Technologii Obuwia Politechniki Radomskiej i córkę Barbarę Marię (ur. 1928)[4].

Ordery i odznaczenia

20 grudnia 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[28].

Uwagi

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Franciszka Rodziewicza z „21 lutego 1894” na „18 lutego 1894”[1].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 25.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  3. 1 2 Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-04-30].
  4. 1 2 3 Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  5. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  6. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 4.
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 43 z 17 kwietnia 1919, poz. 1394.
  8. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 43 z 17 kwietnia 1919, poz. 1381.
  9. 1 2 3 Hujda 1928 ↓, s. 13.
  10. ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 6.
  11. ↑ Hujda 1928 ↓, s. 27.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 411.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168, 355.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 119.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 144.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75, 180.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 191.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 253.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 905.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 144.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 90.
  22. ↑ Franciszek Rodzewicz. Włodzimierz Rodziewicz. [dostęp 2023-04-30].
  23. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 341.
  25. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
  26. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 3.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30.
  28. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.