Franciszek Stempniewicz
 major obserwator | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Późniejsza praca |
lekarz dentysta |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg.png){kind=small} | |
.svg.png){kind=small}
Franciszek Stempniewicz (ur. 17 sierpnia 1889, zm. 4 kwietnia 1941 w Dorsten) – major obserwator lotnictwa Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, lekarz dentysta.
Życiorys
Urodził się 17 sierpnia 1889. Pochodził z Ostrzeszowa; na początku 1913 zdał we wszechnicy w Berlinie egzamin państwowy na lekarza-dentystę[1].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Lotniczych, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Pełnił wówczas służbę w Departamencie III Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy lotnictwa[3][4]. Od lipca 1921 był przydzielony do 3 pułku lotniczego w garnizonie Poznań. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym tej jednostki[5][6]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 3 pułku lotniczego[7].
W latach 30. do 1939 pracował jako dentysta w Warszawie, prowadząc gabinet przy ulicy Fryderyka Chopina 16[8].
Po wybuchu II wojny światowej otrzymał zadanie przejęcia w rumuńskim porcie morskim Konstanca dostaw przekazanych od Wielkiej Brytanii. W tym celu ok. 18/19 września 1939 wraz z dowodzonym przez siebie oddziałem przeszedł granicę polsko-rumuńską. Tam został internowany przez Rumunów, którzy w 1940 przekazali go Niemcom. Został osadzony w oflagu VI E w Dorsten. 4 kwietnia 1941 roku w obozie zmarł wskutek zawału serca. Został pochowany w Dorsten.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[9][5][10]
- Krzyż Walecznych[5]
Przypisy
- ↑ Kronika. Wiadomości z prowincyi. „Dziennik Poznański”, s. 3, Nr 46 z 25 lutego 1913.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 898.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 950.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 870.
- 1 2 3 Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 933.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 854.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 159, 668.
- ↑ Książka telefoniczna 1939. genealogyindexer.org. [dostęp 2016-01-17].
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 37.
- ↑ Monitor Polski Nr 100 z 2 maja 1922. polona.pl. s. 11. [dostęp 2025-05-16].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Wojciech Stempniewicz: Franciszek Stempniewicz. stankiewicze.com. [dostęp 2016-01-17].