Franz Kuhn von Kuhnenfeld

Franz Kuhn von Kuhnenfeld

Feldzeugmeister
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1817 Proßnitz
Data i miejsce śmierci	25 maja 1896 Strassoldo
Przebieg służby
Lata służby	1837-1888
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier
Jednostki	17. Pułk Piechoty
Stanowiska	Minister wojny Komendant 3. Korpusu w Grazu
Główne wojny i bitwy	Wojna austriacko-piemoncka Wojna francusko-austriacka Wojna prusko-austriacka
Odznaczenia

Franz Kuhn Freiherr von Kuhnenfeld (ur. 25 czerwca 1817 w Proßnitz, zm. 25 maja 1896 w Strassoldo)^[1] – oficer Armii Cesarstwa Austriackiego i Armii Austro-Węgier w stopniu feldzeugmeistra, minister wojny Austro-Węgier w latach 1868-1874.

W 1837 roku rozpoczął służbę w Armii Cesarstwa Austraickiego w stopniu podporucznika (niem. Lieutnant). W 1843 roku został przydzielony do Sztabu generalnego i awansował na porucznika (niem. Oberleutnant). Jako kapitan (niem. Hauptmann) brał udział w wojnie piemoncko-austriackiej. Za wykazaną inicjatywę podczas bitwy pod Custozą został odznaoczony krzyżem kawalerskim Orderu Marii Teresy i awansowany na stopień majora^[2]. Od 1857 roku równocześnie ze służbą w Sztabie Generalnym wykładał taktykę w Szkole Wojennej w Wiedniu. Odpowiadał również za przygotowanie planu operacyjnego w razie ewentualnego konfliktu z Francją i Sardynią^[1], który wybuchł w 1859 roku. Podczas bitwy pod Magentą był adiutantem FZM Ferenca Gyulaiego, któremu sugerował kontynuowanie starcia mimo sporych strat austriackich^[1]. Gyulai nie skorzystał z jego rady i wycofał siły spod Magenty oraz odmówił wykonania proponowanego przez Kuhna kontruderzenia od strony Mediolanu. Po utracie przez Cesarstwo Austriackie Lombardii został dowódcą brygady stacjonującej w Tyrolu Południowym, na której czele walczył w regionie Rocca d'Anfo. W 1860 roku objął dowództwo nad 17. Pułkiem Piechoty^[3], a dwa lata później, po awansie na generała majora (niem. Generalmajor) powierzono mu obronę Tyrolu Południowego^[4]. Na tym stanowisku uczestniczył w walkach podczas wojny prusko-austriackiej. Dzięki skutecznemu ufortyfikowaniu regionu udało mu się odeprzeć włoskie dysponując jedynie oddziałami liczącymi 10 tys. żołnierzy^[1], za co został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Marii Teresy i awansowany na stopień marszałka polnego porucznika (niem. Feldmarschalleutnant)^[5]. 18 stycznia 1868 roku został mianowany ministrem wojny Austro-Węgier w stopniu. Za jego kadencji wprowadzono powszechny pobór, utworzono Landwehrę i Honvédy oraz rozwiązano Pogranicze Wojskowe. W 1871 roku podjął kontrowersyjną decyzję o tymczasowym rozwiązaniu Sztabu Generalnego^[1]. Ze stanowiska odszedł w 1874 roku, w stopniu generała artylerii i został zastąpiony przez GdC Aleksandra von Kollera. Następnie objął dowództwo nad 3. Korpusem w Grazu^[6]. W stan spoczynku przeszedł w 1888 roku. Od 1866 roku był szefem 17. Pułku Piechoty.

Odznaczenia von Kuhnenfelda to między innymi^[6]:

• Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefena
• Krzyż Wielki Orderu Leopolda
• Komandor Orderu Marii Teresy
• Kawaler Orderu Marii Teresy
• Kawaler Orderu Korony Żelaznej III klasy z dekoracją wojenną
• Krzyż Zasługi Wojskowej z dekoracją wojenną
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy)
• Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Miecza (Szwecja)
• Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie)
• Komandor Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego (Państwo Kościelne)
• Order Lwa i Słońca I klasy (Persja)

• Österreichisches Biographisches Lexikon 1815–1950 (ÖBL). Band 19, Wiedeń: Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 1968  (niem.).
• Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1887, Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1887  (niem.).