Friedrich Kraus
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: interna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1882 |
| Habilitacja |
1890 |
| Profesura |
1893 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Friedrich Kraus (ur. 31 maja 1858 w Bodenbach, zm. 1 marca 1936 w Berlinie) – austriacki lekarz, internista. Pamiętany za prace dotyczące elektrokardiografii i chemii koloidów. Studiował medycynę na Uniwersytecie Karola-Ferdynanda w Pradze, po uzyskaniu tytułu doktora medycyny był asystentem w klinice Kahlera. W 1890 habilitował się i został dyrektorem Rudolph-Spital w Wiedniu. W 1893 został adiunktem na Uniwersytecie Wiedeńskim, a rok później profesorem patologii medycznej i terapii w klinice w Grazu. W 1902 zastąpił Gerhardta na stanowisku dyrektora II kliniki Charité w Berlinie.
Jego asystentami byli m.in. Theodor Brugsch i Rahel Hirsch. Wspólnie z Brugschem zredagował 19 tomów podręcznika Spezielle Pathologie und Therapie (Berlin-Wien, 1919–1929).
Od 1925 do 1928 wspólnie z Nikołajem Siemaszką wydawał „Deutsch-Russische medizinische Zeitschrift“.
Bibliografia
- Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin, Wien 1901, ss. 910-911.
- Manfred Stürzbecher: Kraus, Friedrich. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 12, Duncker & Humblot, Berlin 1980, s. 685.