Friedrich von Beck-Rzikowsky
 | |
 Generaloberst | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1846-1906 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
Szef Sztabu Generalnego |
| Główne wojny i bitwy |
Powstanie węgierskie |
| Odznaczenia | |
     .png){kind=small}        .svg.png){kind=small} .svg.png){kind=small}       .svg.png){kind=small}      _-_ribbon_bar.png){kind=small}  _ribbon.svg.png){kind=small} ._Medal.gif){kind=small}     _-_ribbon_bar.gif){kind=small}    | |
.png){kind=small}
Friedrich Freiherr von Beck-Rzikowsky (ur. 21 marca 1831 we Fryburgu Bryzowijskim, zm. 9 lutego 1920 w Wiedniu)[1] – Generaloberst cesarskiej i królewskiej Armii, szef Sztabu Generalnego Austro-Węgier w latach 1881-1906.
Życiorys
W 1846 roku wstąpił do korpusu pionierów. W stopniu podporucznika uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego[1]. Walczył również pod Magentą w trakcie wojny francusko-austriackiej, a po zakończeniu konfliktu pełnił funkcję adiutanta feldmarszałka Heinricha von Heßa. W 1863 roku został przeniesiony do Biura Cesarskiej Adiutantury. W trakcie wojny prusko-austriackiej był oficjalnym przedstawicielem cesarza Franciszka Józefa w kwaterze głównej generała artylerii Ludwiga von Benedeka[2]. Od 1867 roku pełnił funkcję szefa kancelarii wojskowej władcy[1]. W 1878 roku nadzorował wkraczanie austro-węgierskich wojsk do Bośni, które rozpoczęły okupację regionu na mocy traktatu berlińskiego. Po objęciu stanowiska szefa Sztabu Generalnego w 1881 roku współpracował z arcyksięciem Albrechtem Fryderykiem Habsburgiem nad przygotowaniem planu utworzenia wspólnych sił Austrii i Węgier, które powstałyby z połączenia Landwehry i Honwedu. 23 grudnia 1888 roku został awansowany na stopień generała artylerii (niem. Feldzeugmeister)[3]. W wyniku nacisków arcyksięcia Franciszka ferdynanda zrezygnował ze stanowiska na rzecz Franza Conrada von Hötzendorfa[2]. Po przejściu w stan spoczynku został honorowym dowódcą cesarskiej gwardii przybocznej (niem. Erste Arcièren-Leibgarde) oraz zasiadł w Izbie Lordów. W 1916 roku awansowany do stopnia tytularnego generała pułkownika (niem. Generaloberst).
Odznaczenia
Odznaczenia gen. von Becka to między innymi[3][4]:
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana
- Krzyż Wielki Orderu Leopolda
- Kawaler Orderu Korony Żelaznej I klasy
- Kawaler Orderu Korony Żelaznej III klasy z dekoracją wojenną
- Krzyż Zasługi Wojskowej z brylantami i dekoracją wojenną
- Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstędze
- Medal Wojenny
- Medal Jubileuszowy Pamiątkowy Dworski
- Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
- Odznaka za Służbę Wojskową I klasy
- Odznaka Feldmarszałka Arcyksięcia Albrechta
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Toskania)
- Komandor Orderu Świętego Józefa (Toskania)
- Order Świętego Aleksandra Newskiego z brylantami (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie)
- Wielka Wstęga Orderu Osmana z brylantami (Imperium Osmańskie)
- Order Orła Czarnego (Prusy)
- Order Orła Czerwonego I klasy z brylantami (Prusy)
- Krzyż Wielki Orderu Alberta ze złotą gwiazdą (Saksonia)
- Krzyż Wielki Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy)
- Krzyż Wielki Orderu Korony Włoch (Włochy)
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Bawaria)
- Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia)
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
- Order Krzyża Takowy I klasy (Serbia)
- Krzyż Wielki Orderu Orła Białego (Serbia)
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Filipa Wspaniałomyślnego (Hesja)
- Order Ludwika I klasy (Hesja)
- Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)
- Krzyż Wielki Orderu Słonia Białego (Syjam)
- Order Lwa i Słońca I klasy w brylantach (Persja)
- Order Wierności (Badenia)
- Kawaler Orderu Lwa Zeryngeńskiego (Badenia)
- Krzyż Wielki Orderu Daniły I (Czarnogóra)
- Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja)
- Wielki Oficer Orderu Guadalupe (Meksyk)
- Komandor Legii Honorowej (Francja)
- Komandor Orderu Karola III (Hiszpania)
- Komandor Orderu Fryderyka (Wirtembergia)
Przypisy
- 1 2 3 ÖBL 1954 ↓, s. 61.
- 1 2 Rößler 1953 ↓, s. 696-697.
- 1 2 Schematismus 1905 ↓, s. 156.
- ↑ Staatshandbuch 1905 ↓, s. 266.
Bibliografia
- Österreichisches Biographisches Lexikon 1815–1950 (ÖBL). Band 1, Wiedeń: Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 1954 (niem.).
- Hellmuth Rößler: Neue Deutsche Biographie 1. 1953. (niem.).
- Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1905, Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1905 (niem.).
- Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1905, Wiedeń: K. K. Hof- und Staatsdruckerei, 1905 (niem.).