Fun’ambule

Linia kolejowa

Fun’ambule Neuchâtel Gare – Université
Dane podstawowe
Długość	0,33 km
Rozstaw szyn	1600 mm
Sieć trakcyjna	elektryczna
Prędkość maksymalna	28,8 km/h
Skład na stacji górnej Neuchâtel Gare

Fun’ambule – automatyczna, poprowadzona głównie w tunelu^[1], kolej linowo-terenowa w szwajcarskim Neuchâtel (kanton Neuchâtel). Linia łączy dworzec kolei publicznej w Neuchâtel (CFF, ok. 480 m n.p.m.) z budynkami tamtejszego Uniwersytetu położonymi niżej (ok. 433 m n.p.m.), na terenie Ogrodu Angielskiego (Jardin Anglais), nad brzegiem Jeziora Neuchâtel^[2].

17 marca 1999 rozpoczęto prace budowlane. Zaczęto od robót w Ogrodzie Angielskim, a następnie kontynuowano je w pobliżu Ruelle Vaucher i Vieux-Châtel, przy portalu tunelu, w części prowadzącej bezpośrednio do stacji kolejowej CFF. W tym samym czasie podjęto prace przy budowie górnej stacji przy dworcu CFF^[3].

Od 27 kwietnia 2001 kolej łączy stację CFF z Ogrodem Angielskim w niecałe dwie minuty. Skład odjeżdża co 3 minuty i porusza się z prędkością 8 m/s, zapewniając przepustowość ponad 3000 osób na godzinę^[3].

Obie stacje wyposażone są m.in. w kiosk, bankomat i windę. Z dolnej stacji przejście pod Avenue du 1er Mars bezpośrednio łączy Fun’ambule z obiektami uniwersytetu, dzielnicą Beaux-Arts i Young Rives nad jeziorem Neuchâtel^[3].

Wagony mają pojemność 126 osób. Zbudowane są z czterech modułów. Utrzymują podłogę w poziomie, pomimo zmian nachylenia terenu od 0% do 34%. Są zbudowane przez firmę CWA w Olten pod nadzorem grupy Garaventa w Goldau^[3].

Wybór umiejscowienia stacji dolnej był krytykowany przez część środowisk, ponieważ stacja ta znajduje się w pewnej odległości od centrum miasta. Władze miejskie tłumaczyły swoją decyzję polityką transportową, mającą na celu stworzenie nowego centrum atrakcji poza starym śródmieściem^[1].

Podczas prac budowlanych ujawniono stanowisko archeologiczne w Ogrodzie Angielskim – pozostałości prehistorycznej (neolitycznej) osady zbudowanej nad jeziorem około 3500 lat p.n.e., prawie pięć metrów poniżej powierzchni obecnego gruntu. Odkopano m.in. kamienne siekiery, kamienie szlifierskie, narzędzia krzemienne, fragmenty ceramiki i groty strzał wykonane z kryształu górskiego^[3].

Kolej charakteryzuje się następującymi parametrami technicznymi:

• trakcja elektryczna,
• układ torowisk: pojedynczy tor (z mijanką),
• długość: 330 metrów,
• rozstaw toru: 1600 mm,
• różnica poziomów: 46 metrów,
• minimalne pochylenie: 0%,
• maksymalne pochylenie: 34%,
• liczba wagonów: 2 (nazwy: Léa i Maxime),
• prędkość maksymalna: 8 m/s,
• pojemność jednego wagonu: 126 osób^[1].

Obecna nazwa linii wyłoniona została w konkursie zorganizowanym wśród młodzieży z kantonu Neuchâtel. Złożono wówczas ponad 350 propozycji. Zwycięską nazwę oficjalnie przyjęto 27 kwietnia 2001^[3].

• Kolej linowo-terenowa Écluse – Plan