Gamma Persei
| γ Per | |||||||||||||||||||
 Położenie w gwiazdozbiorze | |||||||||||||||||||
| Dane obserwacyjne (J2000) | |||||||||||||||||||
| Gwiazdozbiór | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Rektascensja |
03h 04m 47,791s[1] | ||||||||||||||||||
| Deklinacja |
+53° 30′ 23,17″[1] | ||||||||||||||||||
| Paralaksa (π) | |||||||||||||||||||
| Odległość | |||||||||||||||||||
| Wielkość obserwowana (pasmo V) |
|||||||||||||||||||
| Ruch własny (RA) | |||||||||||||||||||
| Ruch własny (DEC) |
−5,92 ± 0,52 mas/rok[1] | ||||||||||||||||||
| Prędkość radialna |
3,13 ± 0,13 km/s[1] | ||||||||||||||||||
| Charakterystyka fizyczna | |||||||||||||||||||
| Rodzaj gwiazdy | |||||||||||||||||||
| Typ widmowy | |||||||||||||||||||
| Masa | |||||||||||||||||||
| Jasność | |||||||||||||||||||
| Wiek |
~1,9 mld lat[2] | ||||||||||||||||||
| Temperatura |
A: 4900 K | ||||||||||||||||||
| Charakterystyka orbitalna | |||||||||||||||||||
| Krąży wokół |
wspólnego środka masy | ||||||||||||||||||
| Okres orbitalny |
14,6 roku | ||||||||||||||||||
| Alternatywne oznaczenia | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Gamma Persei (γ Per) – gwiazda podwójna w gwiazdozbiorze Perseusza, znajdująca się w odległości około 243 lata świetlne od Słońca.
Charakterystyka
Jest to układ podwójny, który tworzą żółty olbrzym reprezentujący typ widmowy G i gwiazda ciągu głównego należąca do typu A. Układ ma około 1,9 miliarda lat, większa gwiazda jest olbrzymem prowadzącym syntezę helu w węgiel, podczas gdy mniejszy składnik wciąż prowadzi syntezę wodoru w hel. Gwiazdy okrążają wspólny środek masy po eliptycznych orbitach, o prawie tak dużym mimośrodzie jak w układzie Beta Arietis. Składniki oddalają się na 18 au i zbliżają na 2 au co około 15 lat[2].
Gamma Persei to druga co do jasności gwiazda zmienna zaćmieniowa widoczna na ziemskim niebie, po Algolu, również znajdującym się w gwiazdozbiorze Perseusza. Zaćmienia są jednak widoczne znacznie rzadziej. Po raz pierwszy zjawisko to zostało zaobserwowane w 1990 roku, wiązało się ze spadkiem jasności układu o 30%, dostrzegalnym gołym okiem[2]. Obserwowane zaćmienia w tym układzie miały miejsca w 1990, 2005 i 2019 roku[3].