Generał armii (ZSRR)
| Stopień wyższy | |
|---|---|
| Stopień niższy | |
| Oznaczenie stopnia 1940–1943 | |
 patka kołnierzowa | |
| Oznaczenie stopnia 1943–1955 | |
 naramiennik | |
| Oznaczenie stopnia 1955–1974 | |
 naramiennik | |
| Oznaczenie stopnia 1974–1991 | |
 naramiennik | |
Generał armii (ros. генерал армии) – stopień wojskowy w Armii Czerwonej i Armii Radzieckiej Sił Zbrojnych ZSRR, poniżej stopnia marszałka rodzaju wojsk, a powyżej stopnia generała-pułkownika. Nadawany dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR.
Stopień wojskowy „generała armii” stał się najwyższym z czterech stopni generalskich wprowadzonych w Armii Czerwonej 7 maja 1940. Nie istniał w carskiej Rosji.
Pierwszymi generałami armii zostali 4 czerwca 1940: komkor Gieorgij Żukow oraz komandarmi II rangi Kiriłł Mierieckow i Iwan Tiuleniew[1]. Przed najazdem niemieckim na ZSRR awansowali na ten stopień również gen-płk Iosif Apanasienko (dowódca Frontu Dalekowschodniego) i Dmitrij Pawłow (dowodzący wojskami Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego)[2].