Pępóweczka biaława
_Kuyper_3461425368.jpg) | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pępóweczka biaława |
| Nazwa systematyczna | |
| Gerronema albidum (Fr.) Singer Sydowia 15(1-6): 49 (1962) [1961] | |
Pępóweczka biaława (Gerronema albidum (Fr.) Singer) – gatunek grzybów z rzędu szczeciniakowców (Hymenochaetales). Jest jedynym gatunkiem rodzaju Cantharellopsis[1].
Systematyka
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1821 r. Elias Fries, nadając mu nazwę Cantharellus albidus. Obecną nazwę nadał mu w 1961 r. Rolf Singer[1]. Pozostałe Synonimy[2]:
- Cantharellus albidus Fr., Syst. mycol. (Lundae) 1: 319 (1821)
- Clitocybe albida (Fr.) Konrad, Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 47(1): 148 (1931)
- Clitocybe aurantiaca var. albida (Fr.) Rea, Brit. basidiomyc. (Cambridge): 273 (1922)
- Hygrophoropsis albida (Fr.) Maire, Treb. Mus. Ciènc. nat. Barcelona, sér. bot. 15(no. 2): 52 (1933)
- Merulius albidus (Fr.) Pers., Mycol. eur. (Erlanga) 2: 14 (1825)
Polską nazwę dla naukowej nazwy Cantharellus albidus zaproponował w 2003 r. Władysław Wojewoda (traktując Cantharellus albidus jako synonim Gerronema prescotii)[3].
Morfologia
Średnica 0,4–4 cm, początkowo lekko wypukły, potem rozpłaszczony, na koniec często z głęboko zagłębionym środkiem, niehigrofaniczny. Powierzchnia gładka, jedwabiście włókienkowata, na środku złotobrązowa, oprószona ku brzegowi. Brzeg białawy, podwinięty, falisty, giętki, gładki, oprószony[4].
Blaszkowy, blaszki silnie zbiegające na trzon, wąskie, smukłe często rozwidlone lub z międzyblaszkami, bardzo gęste, białe do żółtawo-gliniastych[4].
Wysokość1,9-4(6) cm, grubość 0,5-3(4) mm, równo zwężający się ku podstawie, pełny. Powierzchnia początkowo oprószona, potem naga, matowa, biała[4].
Dość gęsty, miękki, biały o słabym zapachu i smaku[4].
- Cechy mikroskopowe
Podstawki z 4 sterygmami, krótkie. Zarodniki białe do kremowych, jajowate, elipsoidalne do łezkowatych, gładkie, szkliste, nieamyloidalne, 4,5–6(6,5) x 2,5–4 µm. Cystyd w hymenium brak. Strzępki w tramie splątane, bez sprzążek, strzępki w skórce nieinkrustowane[4].
Występowanie i siedlisko
Występuje na półkuli północnej. Najwięcej stanowisk podano w Europie[5]. W Polsce podano do 2003 r. podano tylko 2 stanowiska. Według W. Wojewody jest gatunkiem rzadkim[3].
Naziemny grzyb saprotroficzny rosnący wśród traw na pastwiskach, polanach i łąkach[3].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2024-10-30] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-02-12] (ang.).
- 1 2 3 Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 269, ISBN 83-89648-09-1.
- 1 2 3 4 5 Cantharellopsis prescotii / Fausse chanterelle de Prescot [online], Mykoquébec.org [dostęp 2022-12-14].
- ↑ Występowanie Cantharellopsis prescottii na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2022-12-13] (ang.).