Getto w Annopolu

Getto w Annopolu – getto dla ludności żydowskiej w Annopolu, utworzone przez Niemców, istniejące w latach 1940–1942.

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku do Annopola przybyła znaczna ilość Żydów, uciekinierów z zachodniej części Polski. W maju 1940 roku społeczność liczyła 1603 osoby^[1].

Niemcy utworzyli getto wiosną 1940. W getcie umieszczono Żydów z terenu Annopola, okolicznych miejscowości, jak również przesiedleńców z Kalisza, Łodzi i Poznania (63 osoby w grudniu 1939) oraz Krakowa (ok. 200 osób, listopad 1941)^[2].

Mieszkańcy zdolni do pracy zostali umieszczeni w utworzonym specjalnie obozie pracy w Rachowie, gdzie pracowali na roli i w kopalni fosforytów.

15 października 1942 roku Niemcy rozpoczęli likwidację getta. Grupę ok. 400 osób zdolnych do pracy skierowano do obozów pracy w Gościeradowie (ok. 100 osób) i Janiszowie (ok. 300 osób), osoby starsze i niedołężne zostały zamordowane na miejscu, natomiast pozostałych Żydów Niemcy wywieźli do getta w Kraśniku (około 1500 osób), skąd trafili do obozu zagłady w Bełżcu^[3].

W Annopolu na terenie getta pracowała jeszcze grupa więźniów z obozu w Budzyniu. W lipcu 1943 roku Niemcy przewieźli kilkuset Żydów z Krychowa (byli to przeważnie Żydzi czescy i słowaccy). W połowie listopada ok. 400 robotników zamordowano w kopalni na terenie Nowej Wsi.

• Zespół redakcyjny, przewod. Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945. Informator encyklopedyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 89. ISBN 83-01-00065-1.
• Annopol – Historia społeczności żydowskiej przed 1939. Wirtualny Sztetl, 2010-11-12. [dostęp 2014-12-19].