Gieorgij Rozwadowski

Gieorgij Rozwadowski
ros. Георгий Георгий Константинович Розвадовский
Jerzy Sorgonin
Imię i nazwisko

Gieorgij Konstantinowicz Rozwadowski

Data i miejsce urodzenia

1904
Irkuck

Data i miejsce śmierci

1976
Warszawa

Narodowość

rosyjska

Język

rosyjski

Alma Mater

Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie

Dziedzina sztuki

poezja

Gieorgij Konstantinowicz Rozwadowski (Sorgonin), ros. Георгий Константинович Розвадовский (Соргонин), Jerzy Sorgonin-Rozwadowski (ur. 1904 w Irkucku[1], zm. 1976[1] w Warszawie) – rosyjski poeta emigracyjny, tłumacz i publicysta, z zawodu prawnik.

Życiorys

Prawdopodobnie około 1918–1919 roku przybył do Polski wraz z rodziną[1]. Przyjechał do Wilna, gdzie podczas studiów stanął na czele Kręgu Studentów Narodowości Rosyjskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego. Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie[1]; ukończył studia prawnicze, po czym był sekretarzem sądu apelacyjnego. Marian Zdziechowski, na którego wykłady uczęszczał, zapoznał go z poetą Konstantinem Balmontem[1]. Nawiązał także znajomość z Igorem Siewierianinem[1]. Pod koniec 1926 roku zorganizował nieformalną grupę poetycką, nazwaną barka poetow.

Od 1929 roku zamieszkał w Warszawie[1], gdzie spotykał się m.in. z Julianem Tuwimem[1]. Objął przewodniczenie kolejnej grupy poetyckiej Wspólnota literacka w Warszawie. Do drugiej połowy lat 30. XX wieku należał do Związku Rosyjskich Pisarzy w Polsce[1]. Pisał artykuły do takich pism, jak „Zwieno”, „Za Swobodu!”, „Wilenskoje utro”, „Nasza żyzń”, „Nowaja Rossija”, „Nasze wriemia”. W 1933 roku wyszedł jego pierwszy zbiór wierszy pt. Siewiernoje[1]. W 1937 roku opublikowano kolejny zbiór pt. Wiesna w diekabrie. Wtoraja kniga stichow[1]. W tym samym roku uczestniczył w Antołogii russkoj poezii w Polsze. W 1939 roku napisał sztukę teatralną pt. Arifmietika żyzni[1]. Miał liczne występy autorskie w różnych miastach Polski. W marcu 1940 roku obchodził uroczyście 15-lecie twórczości literackiej. Prawdopodobnie po powstaniu warszawskim zamieszkał w Podkowie Leśnej[1]. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w komunistycznej Polsce. Nauczał języka rosyjskiego – prowadził z tegoż języka lektorat na Uniwersytecie Warszawskim[1]. Po 1956 działał w organizacji mniejszości rosyjskiej w Polsce, tj. Russkom Kulturnom Obszczestwie[1]. W 1959 roku wyszedł jego następny zbiór wierszy pt. Stichi o Polsze[1], następnie Poema junosti mojej (1963) oraz Trojka (1974)[1]. W 1970 roku w Państwowym Instytucie Wydawniczym wydano zbiór jego poezji pt. Śnieg w wyborze Stanisława Grochowiaka[1][2].

Twórczość

Opublikował następujące książki:

  • Siewiernoje, 1933
  • Wiesna w diekabrie, 1937
  • Arifmietika żyzni, 1939
  • Stichi o Polsze, 1959
  • Poema junosti mojej, 1963
  • Trojka, 1974

Tłumaczył na język rosyjski wiersze m.in. Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Adama Asnyka[3], Juliana Tuwima, Leopolda Staffa[3], Jana Brzechwy[3], Władysława Broniewskiego[3], Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego[1], Stanisława Ryszarda Dobrowolskiego[3].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 Piotr Mitzner. Rosyjski poeta w Podkowie Leśnej. „Podkowiański Magazyn Kulturalny”, 2010. ISSN 1232-1125.
  2. ↑ Śnieg / Jerzy Sorgonin [rekord biblioteczny]. Książnica Kopernikańska w Toruniu. [dostęp 2020-02-03].
  3. 1 2 3 4 5 Stanisław Grochowiak: [wstęp]. W: Jerzy Sorgonin: Śnieg. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1970, s. 7.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.