Giovanni Filippo Gallarati Scotti
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 lutego 1747 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 października 1819 |
| Nuncjusz apostolski w Toskanii | |
| Okres sprawowania |
1793–1795 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
12 sierpnia 1792 |
| Sakra biskupia |
17 marca 1793 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
17 marca 1793 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Giovanni Filippo Gallarati Scotti (ur. 25 lutego 1747 w Mediolanie, zm. 6 października 1819 w Orvieto) – włoski kardynał
Życiorys
Urodził się 25 lutego 1747 roku w Mediolanie, jako syn Giovannigo Battisty Gallarati Scottiego i Marii Teresy Spinoli[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został wicelegatem w Romanii i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. 12 sierpnia 1792 roku przyjął święcenia kapłańskie, a dwanaście dni później został wybrany tytularnym arcybiskupem Side[2]. 17 marca 1793 roku przyjął sakrę[2]. W latach 1793–1795 był nuncjuszem w Toskanii, a w okresie 1795–1797 – w Wenecji[2]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Alessio[2]. Odmówił wzięcia udziału w ślubie Napoleona i Marii Ludwiki, za co został wygnany do Sedanu i Tulonu[1]. Został archiprezbiterem bazyliki liberiańskiej, a w 1817 – prefektem ds. ekonomicznych Kongregacji Rozkrzewiania Wiary[1]. Zmarł 6 października 1819 roku w Orvieto[1].