Glenea cantor

Glenea (Stiroglenea) cantor
(Fabricius, 1787)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Podgromada	owady uskrzydlone
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kózkowate
Podrodzina	Lamiinae
Plemię	Saperdini
Rodzaj	Glenea
Podrodzaj	Stiroglenea
Gatunek	Glenea cantor
Synonimy
Glenea luzonica Aurivillius, 1926 Glenea obesa (Thomson, 1857) Lamia cantor Fabricius, 1787 Stibara obesa Thomson, 1857

Glenea (Stiroglenea) cantor – gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych (Cerambycidae).

Gatunek ten został opisany w 1787 roku przez Johana Christiana Fabriciusa. Zaliczane są do niego trzy podgatunki^[1]:

• Glenea cantor cantor (Fabricius, 1787)
• Glenea cantor luzonica Aurivillius, 1926
• Glenea cantor obesa (Thomson, 1857)

Zasięg tego gatunku obejmuje płd.-wsch. Azję. Podgatunek G. c. cantor występuje w płd. Chinach i w Wietnamie, podgatunek G. c. obesa w Indiach, Bangladeszu, Mjanmie, Tajlandii, Kambodży, Laosie oraz Wietnamie, zaś G. c. luzonica znany jest z Filipin^[1][2].

Osiąga około 20 mm długości. Przednie krawędzie pokryw kanciaste w zarysie, tylne zaś ścięte z wyraźnymi ostrogami po brzegach^[2].

Ubarwienie głowy żółte z czarnym rysunkiem. Na przedpleczu podwójny rząd czarnych plam, jego przednia część jest żółta, tylna zaś brudnobiała. Odwłok bladożółty, z czarnymi obrączkami na poszczególnych segmentach. Pokrywy ubarwione pomarańczowo lub żółtobrązowo, ich wierzchołki brudnobiałe z czarnymi, poprzecznymi prążkami^[2].

Występuje w lasach, ogrodach oraz na plantacjach kapoku. Aktywny przez cały rok, w tym czasie występuje zwykle 5 pokoleń^[2].

Larwy żerują w drewnie drzew z rodzaju puchowiec, oraz w wełniaku azjatyckim. Imago żywią się młodą korą oraz liśćmi^[2].