Grif (1976)
 „Grif” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Grif |
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Zhuk |
| Historia | |
| Stocznia |
Morie w Teodozji |
| Wodowanie |
1976 |
.svg.png){kind=small} Marynarka Wojenna ZSRR
| |
| Nazwa |
P 67 |
| Wejście do służby |
1976? |
| Wycofanie ze służby |
1991? |
 Eesti Merevägi
| |
| Nazwa |
Grif |
| Wejście do służby |
1 lutego 1994 |
| Wycofanie ze służby |
27 kwietnia 2001 |
| Los okrętu |
eksponat |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
40 t |
| Długość |
23,8 m |
| Szerokość |
5 m |
| Zanurzenie |
1 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2200 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Zasięg |
450 Mm przy 13 w |
| Uzbrojenie | |
| w Estonii • 1 km 12,7 mm | |
| Załoga |
9–15 |
Grif – estoński kuter patrolowy projektu 1400M (oznaczenie NATO: Zhuk), wcześniej radziecki. Zbudowany w 1976 roku, służył w radzieckiej Flocie Bałtyckiej, a następnie w Estonii w latach 1994–2001. Nosił numer burtowy P 401, wcześniej P 67. Pierwszy okręt odrodzonej Estońskiej Marynarki Wojennej.
Budowa
Okręt należał do licznego typu kutrów patrolowych projektu 1400 i pochodnych (typu Grif, w kodzie NATO: Zhuk), budowanych w ZSRR od końca lat 60. dla własnej marynarki i na eksport[1]. Zbudowano około 300 okrętów tego typu, w kilku modyfikacjach, głównie w stoczni Morie w Teodozji na Krymie[1]. Przyszły „Grif” należał do projektu 1400M i został zbudowany tam w 1976 roku (brak jest bliższych informacji o jego budowie)[2].
Skrócony opis
Kadłub okrętów projektu 1400M był spawany z prefabrykowanych segmentów[3]. Wyporność standardowa wynosiła 36,5 ton, a pełna 40 ton[4]. Długość całkowita wynosiła 23,8 m, szerokość 5 m, zaś zanurzenie 1 m, a razem ze śrubami – 1,9 m[4]. Załoga etatowo w ZSRR liczyła 9 osób, w tym jeden oficer[4]. W Estonii podawano 15 osób załogi[2].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne M401BT o łącznej mocy 2200 KM, napędzające dwie śruby[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 30 węzłów[4]. Zasięg pływania wynosił 450 mil morskich przy prędkości 13 w, a autonomiczność: 5 dób[4]
Uzbrojenie projektu 1400M oryginalnie stanowiły dwa lub cztery karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm NSW, podwójnie sprzężone w jednej lub dwóch wieżach Utios-M na dziobie i ewentualnie na rufie[1]. Do Estonii kuter sprzedano bez uzbrojenia. W Estonii uzbrojenie stanowił tylko jeden karabin maszynowy kalibru 12,7 mm[2].
Kutry wyposażone był w radar dozoru nawodnego i nawigacyjny Łocyja (w kodzie NATO: Spin Through)[4][5]. W Estonii ponadto zamontowano radar nawigacyjny Furuno[5].
Służba
Kuter służył początkowo we Flocie Bałtyckiej ZSRR[6]. Nosił oznaczenie P 67[6].
Podczas rozpadu ZSRR okręt został zakupiony w grudniu 1991 roku[2]. Według części źródeł, zakup został dokonany przez rosyjską firmę z przeznaczeniem dla przyszłej estońskiej marynarki[6]. Okręt trafił do estońskiej paramilitarnej Ligi Obrony (Kaiteselit)[7]. Według części źródeł, wycofujące się z Tallina po odzyskaniu niepodległości przez Estonię wojska radzieckie uszkodziły okręt[6]. Po odtworzeniu w 1994 roku marynarki Estonii kuter, nazwany „Grif”, stał się jej pierwszym okrętem[7]. Został wcielony do służby 1 lutego 1994 roku jako okręt patrolowy, z numerem burtowym P 401[2]. Wcielono też drugi bliźniaczy okręt „Leopard” (P 402)[5].
„Grif” został wycofany ze służby 27 kwietnia 2001 roku[7]. Został następnie zachowany jako eksponat na nabrzeżu bazy Lennusadam w Tallinie, która od 2012 roku stała się siedzibą Estońskiego Muzeum Morskiego[7].
Przypisy
- 1 2 3 Apalkow 2010 ↓, s. 269-272.
- 1 2 3 4 5 Jane’s Fighting Ships 2000–2001 ↓, s. 197
- ↑ Apalkow 2010 ↓, s. 272.
- 1 2 3 4 5 6 7 Apalkow 2010 ↓, s. 269.
- 1 2 3 Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 190.
- 1 2 3 4 Chała i Czajkowski 2011 ↓, s. 24.
- 1 2 3 4 Kubiak 2012 ↓, s. 72.
Bibliografia
- Ju.W. Apalkow: Udarnyje korabli. Moskwa: Morkniga, 2010. ISBN 978-5-903080-40-3. (ros.).
- Marcin Chała, Dariusz Czajkowski. Siły morskie krajów bałtyckich. „Morze, Statki i Okręty”. 12/2011 (118), 2011. Magnum X. ISSN 1426-529X.
- Krzysztof Kubiak. Eesti Meremuuseum. „Morze, Statki i Okręty”. 12/2012 (129), grudzień 2012. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-529X.
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2000–2001. Richard Sharpe (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2000. ISBN 0-7106-2018-7. (ang.).