Gustaw Knoche

Gustaw Knoche
Szary, Juńczyk
Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1896
Wilno

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Zawód, zajęcie

fotograf, handlowiec

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości

Gustaw Knoche, ps. Szary, Juńczyk[1] (ur. 25 grudnia 1896 w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski działacz niepodległościowy, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 25 grudnia 1896 w Wilnie, w rodzinie Artura i Heleny z Jacewiczów[2] (Jucewiczów)[1]. W 1916 ukończył gimnazjum w Wilnie[2]. W czasie I wojny światowej działał w szeregach Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. „Za pracę w dziele odzyskania niepodległości” został 17 września 1932 odznaczony Krzyżem Niepodległości[3][1][4]

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[2]. Od 13 czerwca do 27 września 1919 był uczniem 14. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[5]. 17 października 1919 został mianowany z dniem 1 listopada 1919 podporucznikiem i przydzielony do I lotniczego batalionu uzupełnień[6]. Na początku 1922 został zdemobilizowany i przydzielony w rezerwie do 66 pułku piecchoty[7][8][9][10]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4352. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11][12]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Postawy i posiadał przydział do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie[13].

Po zwolnieniu z wojska pracował jako fotograf[2] i handlowiec[1]. Był także zatrudniony w wojsku jako pracownik cywilny[14]. Mieszkał w Wilnie przy ul. Sosnowej 2, a później w Postawach przy ul. Zarzecznej 4[1]. Był członkiem Związku Legionistów Polskich w Wilnie[15].

W nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[2]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[16].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-24].
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 231.
  3. ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-24].
  5. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 442.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919, poz. 3677.
  7. ↑ Druga lista 1922 ↓, s. 13.
  8. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 126.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 315.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 281.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 527.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 466.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 23, 419.
  14. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-24].
  15. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-24].
  16. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.