Gustaw Wilhelm Geyer

Gustaw Wilhelm Geyer

Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1887 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	27 października 1968 Gliwice, PRL
Miejsce spoczynku	Grobowiec Gustawa Geyera, Stary Cmentarz w Łodzi
Zawód, zajęcie	przedsiębiorca
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Techniczny w Dreźnie
Partia	Stronnictwo Prawicy Narodowej
Rodzice	Gustaw Geyer, Helena Anna z d. Weil
Małżeństwo	Stanisława Zyta z d. Czekalska
Krewni i powinowaci	Robert Geyer, Ludwik Geyer, Karol Geyer
Odznaczenia

Gustaw Wilhelm Geyer, także Gustaw Geyer junior (ur. 26 stycznia 1887 w Łodzi^[1], zm. 27 października 1968^[2] w Gliwicach) – łódzki fabrykant, działacz gospodarczy. Syn Gustawa Geyera.

Ukończył studia na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie. W rodzinnym przedsiębiorstwie założonym przez Ludwika Geyera w Łodzi był dyrektorem do spraw technicznych. W 1914 był członkiem Głównego Komitetu Obywatelskiego w Łodzi^[3], który w trakcie pierwszej wojny światowej zajmował się administracją miejską po ewakuacji Rosjan, do czasu pojawienia się administracji niemieckiej. Geyer należał do zarządu spółki akcyjnej „Dalba”, mającej wyłączność na import rosyjskiej bawełny^[3][4]. W 1939 był współzałożycielem, wraz z bratem Robertem, Komitetu Pomocy Polskim Więźniom Radogoszcza. Komitet zajmował się zaopatrywaniem więźniów w żywność, leki oraz odzież. 12 grudnia 1939 został aresztowany kuzyn Gustawa, Karol Geyer. W związku z zaistniałą sytuacją u komendanta wojskowego Łodzi interweniował Robert Geyer. W konsekwencji został on aresztowany przez Gestapo i zastrzelony. Przyczyniło się to do dalszych represji wobec rodziny Geyerów – Gustaw Geyer otrzymał zakaz wstępu na teren rodzinnej fabryki. Sytuacji nie zmieniło podpisanie przez niego volkslisty kategorii III. Fabryka Geyera została przejęta przez Treuhandstelle Ost i musiała ograniczyć produkcję w okresie II wojny światowej ze względu na deficyt surowców oraz węgla. Część maszyn została wówczas wywieziona, a w 1943 przeniesiono do niej szwalnię z Widzewskiej Manufaktury. Po zakończonej wojnie Gustaw próbował bezskutecznie odzyskać zakłady, które zostały znacjonalizowane^[5]. Nie mógł znaleźć zatrudnienia. Finansowo wspierały go córki. W 1948 przeniósł się do Gliwic, gdzie zajmował się kolekcjonowaniem dzieł sztuki i gdzie zmarł w 1968^[6].