Silnik rakietowy HM-7
 | |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant |
SEP, Ottobrunn |
| Wykorzystanie |
Ariane 2-3, Ariane 4-3, Ariane 5 ESC A |
| Materiały napędowe | |
| Pierwszy lot |
1979 (HM-7) |
| Ostatni lot |
1986 (HM-7) |
| Osiągi | |
| Siła ciągu na poziomie morza |
(43,6) kN |
| Siła ciągu w próżni |
(70) kN |
| Impuls właściwy na poz. morza |
(310) s |
| Impuls właściwy w próżni |
(447) s |
| Maks. czas działania |
570 (735) s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
1 |
| Ciśnienie w komorze |
30 (35) bar |
| Stosunek ciągu do masy |
(41,25) |
| Wymiary | |
| Długość |
1,8 m |
| Średnica |
1 m |
| Masa |
(155) kg |
HM-7(B) – francuski silnik rakietowy na mieszankę ciekłego tlenu i wodoru (w stosunku wagowym 5,14:1), stosowany w rakietach rodziny Ariane. W rakietach Ariane 2, 3, 4 i 5 używana jest jego rozwojowa wersja oznaczona dodatkową literę B.
Wariant podstawowy
Był używany w 3. stopniu rakiet Ariane 1, w latach 1979–1986. Istotne pomysły konstrukcyjne komory spalania silników HM-7 zostały, na licencji, użyte przez NASA w głównych silnikach amerykańskich promów kosmicznych (SSME).
Wersja B
Po doświadczeniach z użyciem silnika HM-7 w rakietach Ariane 1, chciano podwyższyć jego parametry. Zwiększono ciśnienie w komorze spalania i powiększono dyszę, co zaowocowało zwiększeniem impulsu właściwego. Silnik został dopuszczony do użytku w 1983, a rok później użyto go po raz pierwszy. Użyto go w, wówczas nowej, rakiecie Ariane 3 z uwagi na bardzo dobre parametry i ugruntowaną niezawodność.